Cob Irlandzki
Wygląd: krępa, mocna sylwetka i szeroko rozstawione nogi.
Maści: wszystkie umaszczenia.
Charakter: są one spokojne i zrównoważone.
Użytkowanie: są one wykorzystywane do zaprzęgu jaki i do rekreacji.
Chodź to najbardziej znany kuc hodowlany w Afryce Południowej, nie jest to rasa rodzima. Pochodzi od zwierząt przywiezionych do Kraju Przylądkowego przez Holenderską kampanię Wschodnio-Indyjską w 1653 r., z których powstały tzw. konie przylądkowe. Część z nich dostała się do Basuto jako zdobycz wojenna, pozostałe ewoluowały do większych, bardziej wartościowych wierzchowców wskutek domieszek krwi koni arabskich i pełnej krwi angielskiej. Basuto krzyżowany wyłącznie z miejscowy stadem pozostał mniejszy, ale silniejszy. Kuce te zyskały siłę jako zwierzęta bojowe w czasie wolny burskiej. Niestety większość osobników zginęła w czasie działań wojennych. Podjęto wysiłki, aby odtworzyć rasę, której przedstawiciele są obecnie użytkowani w transporcie, jako konie wyścigowe oraz wierzchowce w coraz popularniejszych rajdach turystycznych.
Kraj pochodzenia : Lesotho
Temperatura krwi (typ) : ciepłoisty
Wzrost : do 145 cm.
Maść : kasztanowata, gniada, skarogniada lub siwa z odmianami.
Użytkowanie : turystyczne, spacerowe, wyścigowe, gra w polo
Opis: dość krótkie nogi, długi prosty grzbiet, muskularny zad, kształtna głowa na długiej szyi
Pinto (16:57)
Wśród przodków kuca Connemara, znajdują się konie różnych ras. Królestwo, które niegdyś istniało na terenach Connemara - Connaught prowadziło handel z różnymi krajami, co spowodowało dotarcie różnych ras koni k kuców z Wysp Brytyjskich.
W 1923 roku założono księgę stadną rasy. Kuce krzyżowano z końmi pełnej krwi, co miało na celu uszlachetnienie kuca i zrobienie z niego doskonałego wierzchowca dla dzieci.
Kwadratowy format kuca czyni go wszechstronnym w jeździectwie a miły i spokojny charakter sprawia, iż jest doskonałym koniem dla dzieci.
Charakterystyka:
Wysokość: 140-148 cmEksterier: typ konia wierzchowego, format kwadratu.
Maść: często siwa, także kara, gniada, rzadko kasztanowata: srokata nie występuje.
Pochodzenie: Irlandia, Connemara
Ciekawostka: Kuc używany jest także w wysokiej klasie konkursach w skokach przez przeszkody. Jest idealnym koniem rodzinnym.
Justyna Felgenau
Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany, podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja[1].
"Pierwsze próby prowadzenia zorganizowanej hodowli koni prymitywnych, nazwanych konikami polskimi, zostały podjęte w Polsce w 1923 roku, w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze, należącym do Liceum Krzemienieckiego" [1].
Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę "konik polski", wysunał także hipotezę o istnieniu odmiany leśniej tarpana. Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych w Puszczy Białowieskiej[1]. We wrześniu 1939 roku stado liczyło 40 sztuk. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców niemieckich. [potrzebne źródło]
Po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę hodowli z udziałem nielicznych koników rozproszonych po kraju i rewindykowanych z Niemiec (poza stadem białowieskim). W roku 1949 uruchomiono stadninę w Popielnie. W roku 1952 trafiła tam również grupka koników z Białowieży. W 1955 roku stadninę w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk, następnie podjęto przerwany eksperyment prof. T. Vetulaniego[1][2].
Historia, pochodzenie[edytuj]
Wyhodowany został w Mason City (stan Iowa, USA) w 1957 r.
Charakterystyka, pokrój, eksterier, temperament[edytuj]
Kuc ten przypomina zmniejszonego konia appaloosa. Głowa o wklęsłym profilu, dużych oczach, małych, szpiczastych uszach. Ogon jest dosyć wysoko osadzony, podobnie jak grzywa bujniejszy niż u typowych appaloosa. Ma od 112 - 135 cm w kłębie, maść appaloosa (jeden z sześciu typów). Mimo pozorów są one bardzo silne.Użytkowość[edytuj]
Kuc używany szczególnie przez dzieci, ze względu na przyjemne dla jeźdźca chody. Często biorą udział w zawodach juniorów. Wykazują predyspozycje do wyścigów, skoków, krosu (WKKW).The Sorraia is a rare breed of horse indigenous to the portion of the Iberian peninsula known today as Portugal. The Sorraia is known for its primitive features, including a convex profile and dun coloring with primitive markings. Concerning its origins, a theory has been advanced by some authors that the Sorraia is a descendant of primitive horses belonging to the naturally occurring wild fauna of Southern Iberia. Studies are currently ongoing to discover the relationship between the Sorraia and various wild horse types, as well as its relationship with other breeds from the Iberian Peninsula and Northern Africa.
Members of the breed are small, but hardy and well-adapted to harsh conditions. They were occasionally captured and used by native farmers for centuries, and a remnant population of these nearly extinct horses was discovered by a Portuguese zoologist in the early 20th century. Today, the Sorraia has become the focus of preservation efforts, with European scientists leading the way and enthusiasts from several countries forming projects and establishing herds to assist in the re-establishment of this breed from its current endangered status.
Koń ardeński (arden) – rasa zimnokrwistych koni, wywodząca się z górzystej prowincji Ardennes, na pograniczu Belgii i Francji. Konie ardeńskie pochodzą od ciężkich koni, które były przypuszczalnie jednymi z pierwszych koni zimnokrwistych. Uważa się, że na ardena wpływ miały rasy sprowadzone z północy przez legiony rzymskie. [potrzebne źródło]
Na przestrzeni dziejów użytkowano tę rasę jako siłę pociągową oraz w stadzie rozpłodowym, stąd jej wpływ na wiele ras. Wywodzi się od niej szereg gałęzi, chociaż podtypy znacznie się różnią, np.: arden belgijski lub szwedzki, koń sokólski, sztumski i łowicki. Obecnie konie tej rasy także używane są jako siła pociągowa.
Głowa stosunkowo niewielka o prostym profilu, gruba szyja z obfitą, gęstą grzywą, kończyny krótkie, mocne, ozdobione szczotkami pęcinowymi, głęboka klatka piersiowa. Ich cechą chrakterystyczną jest niebywała wytrzymałość, doskonałe wykorzystanie paszy oraz pracowitość i dobry charakter.
Umaszczenie: najczęściej gniade w wielu odcieniach, kasztanowate, dereszowate i siwe. Wysokość w kłębie: 155–162 cm, masa ciała: 800–1000 kg i więcej.
Koń litewski
Na Litwie hodowano lokalnego konia zimnokrwistego od wieków. Dawniej był używany do pracy na roli i w transporcie. Wraz ze spadkiem zapotrzebowania na te konie robocze, koń litewski stał się lżejszy. Pewne typy pociągowe pozostały, ale wyhodowano dwie nowe sekcje. Jedna, zwana zaprzęgową, powstała początkowo przez introdukcję krwi rasy Norfolk Roadster i anglo-normandzkiej, a następnie domieszki ras oldenburskiej i hanowerskiej. Całkiem niedawno niektóre okazy typu zaprzęgowego zostały skrzyżowane z ogierami rasy arabskiej, pełnej krwi angielskiej i hanowerskiej. Pozwoliło to na wyhodowanie koni wierzchowych o wielkim talencie do skoków i wyścigów. Konie rasy litewskiej różnią się znacznie między sobą i są uważane na terenie byłego ZSRR za konie ogólnego przeznaczenia. W zależności od typu, który reprezentują, i miejsca, gdzie się znajdują, wykonują prace pociągowe, zaprzęgowe lub są używane do jazdy wierzchem. Są popularne wśród farmerów i jeźdźców z powodu niezwykłej wytrzymałości i siły. Zarówno masa, kościstość, ramy i wysokość są zmienne w szerokim zakresie, ale przeważnie te konie mają duże głowy, o garbonosym profilu i dużych oczach. Szyja jest zaopatrzona w delikatny grzebień i dość długa (dłuższa u typu sportowego). Kłoda jest krępa, a klatka piersiowa głęboka i szeroka, zad zaokrąglony i muskularny. Nogi są długie i zaopatrzone w słabe szczotki. Zarówno grzywa, jak i ogon są bardzo gęste.
Cechy:
Wysokość: 163-168 cm
Maść: najczęściej kara, ale także karogniada, gniada i kasztanowata
Pochodzenie: Litwa
Koń północnoszwedzki
Koń rasy szajr jest najwyższym i najcięższym ze wszystkich koni zimnokrwistych. Ogiery i wałachy przekraczają zwykle 180 cm. Waga waha się pomiędzy 860 a 1120 kg. Wśród specjalistów panuje spór co do historii tej rasy. Niektórzy uważają, że pochodzi ona od koni przywiezionych do Anglii przez Wilhelma Zdobywcę. Bardziej prawdopodobne wydaje się jednak, że szajry są potomkami średniowiecznych ras Grate Horses i Old English Black Horses, na których walczyli angielscy rycerze. Z pewnością na kształtowanie się tej rasy miały wpływ kontynentalne konie flandryjskie i mniejsze fryzyjskie. Historia szajrów nie budzi wątpliwości począwszy od XVIII w., gdy popularność jako koń pociągowy zdobył Old English Cart Horse. W XIX w. Black Horses z Midlands i Fens były już najpopularniejszymi końmi zaprzęgowymi. Wtedy właśnie rozwinęło się ogromne zapotrzebowanie na te rasy do transportu w szybko industrializującej się Wielkiej Brytanii. Wiele autorytetów przypuszcza, że wówczas dodano krwi koni pełnej krwi angielskiej, co jeszcze powiększyło rozmiary koni rasy Shire. Po bitwie pod Waterloo (1815) nastąpił okres bezładnego rozmnażania tych koni, by sprostać gwałtownemu wzrostowi zapotrzebowania. Dlatego w 1878 r. zostało założone (początkowo nazywało się Cart Horse Society - stowarzyszenie koni pociągowych, przemianowane później na Shire Society - stowarzyszenie hodowców koni szajr) mające na celu podniesienie jakości hodowli i większą dbałość o jakość niż o ilość. Rasa wspaniale się rozwijała aż do początków XX w., kiedy mechanizacja drastycznie ograniczyła zapotrzebowanie. Ostatnio zanotowano odrodzenie rasy szajrów. Coraz większa liczba entuzjastów hoduje te konie dla różnego typu pokazów i zawodów. Dlatego od czasu tuż przed setną rocznicą założenia stowarzyszenia hodowców w 1978 r., zarówno jakość koni, jak i ich liczba znacznie wzrosły. Te wspaniałe konie mają suchą głowę, o profilu lekko garbonosym i dużych, o niezwykle dobrotliwym wejrzeniu oczach. Uszy są długie i suche. Długa szyja jest lekko wygięta (łabędzia) i dobrze osadzona. Łopatki powinny być skośne. Szajr jest głęboki i szeroki w popręgu, u ogierów 2-2,5 m. Grzbiet mocny, krótki i umięśniony, lędźwie ładnie wykształcone i niepłaskie. Zad ma długi, szeroki, dobrze umięśniony i opadający od guzów biodrowych. Nogi przednie powinny być proste aż do pęcin. Tylne nogi powinny być rozstawione i dobrze umieszczone pod biodrami. Postawa odsiebna obniża wartość konia. Powinny występować miękkie szczotki na wszystkich nogach, ale moda na owłosione zwierzęta przeminęła (ponieważ owłosienie może ukrywać defekty). Nadpęcie winno być płaskie, mocne i mierzyć 28 cm, ale spotykano też 31-35 cm. Kopyta szerokie, z szerokim obwodem wokół stawu koronowego. Ruchy szajra powinny być pewne i mocarne. Klacze mają zwykle krótsze nogi i nadpęcia niż ogiery i wałachy.
Cechy:
Wysokość: powyżej 185 cm, często 2 m
Maść: gniada z dużymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada, kara
Pochodzenie: Wielka Brytania
Maść: gniada z dużymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada, kara
Pochodzenie: Wielka Brytania
Koń północnoszwedzki wywodzi sięz dawnych czasów i jest blisko spokrewniony ze swym sąsiadem, døle z Norwegii. W przeszłości zdarzały się liczne krzyżówki i dopiero po założeniu stowarzyszenia hodowców pod koniec XIX w. wyprodukowano bardziej ustalony typ. Użyto ogierów rasy døle z Norwegii i na początku XX w. wprowadzono rygorystyczne próby dzielności dla szczepu hodowlanego. Koń północnoszwedzki jest posłuszny, mocny, ekonomiczny w żywieniu i bardzo aktywny. Podobnie jak dole, jest dobrym kłusakiem i jest wykorzystywany przez farmerów do ściągania z lasu pni ściętych drzew oraz do różnych celów w armii szwedzkiej. Koń północnoszwedzki jest przysadzisty, z dużą głową i długimi uszami. Szyję ma krótką i grubą, łopatkę skośną, klatkę piersiową głęboką, grzbiet długi. Zad ma okrągły, spadzisty. Nogi krótkie z grubym nadpęciem. Zarówno grzywa jak i ogon są obfite.
Cechy:
Wysokość: 155-160 cm
Maść: Jakakolwiek, ale jednolita
Pochodzenie: Szwecja
Ta rasa koni została wyhodowana w Ameryce Północnej przez Indian Nez Percé zamieszkujących w XVIII wieku północno-wschodnie obszary stanu Oregon, między innymi nad rzeką Palouse, od której wywodzi się nazwa rasy.Konie mają około 140 cm wysokości w kłębie. Appaloosa są maści tarantowatej we wszystkich jej wariantach
W roku 1540 Francisco Vásquez de Coronado wyruszył, na czele sporego oddziału konkwistadorów, z Meksyku na północ dla odnalezienia legendarnych złotych "Siedmiu miast Królestwa Cibola". Wyprawa zakończyła się niczym, a pod koniec wycieńczającego marszu przez pustkowia, umierający Coronado[1] nakazał zabicie pozostałych przy życiu koni dla zapewnienia resztkom oddziału pożywienia. Jak chce legenda 5 spośród koni uciekło i one stały się podstawą wielkich stad mustangów w Ameryce Północnej. W rzeczywistości Hiszpanom i innym Europejczykom uciekło w Nowym Świecie wiele różnych koni, w tym andaluzyjskich, berberyjskich i arabskich oraz koni jucznych pośledniejszych ras.
W dzikich stadach następowało mieszanie się ras, ale do czasu pojawienia się na prerii plemienia Nez Percé nikt nie zajmował się ich hodowlą. Większość Indian (w dialekcie dakota z siouańskiej rodziny językowej, koń nosił nazwę sunka wakan, czyli "dziwny pies") widziała w koniu kolejne zwierzę mięsodajne, a następnie pociągowe w tym samym sensie, w jakim od stuleci wykorzystywano na preriach psy. Dopiero po odkryciu koni bojowych, w tym właśnie z hodowli Nez Perce, Indianie docenili konia, co stało się podstawą zmiany ich stylu bycia i prowadzenia wojen, a w końcu zagłady.
Wraz z pojawieniem się konia bojowego – czyli używanego pod wierzch – zmienił się sposób polowania na bizony, które do tej pory wymagały żmudnego podchodzenia, a zabicie – w trakcie jednego polowania – więcej niż jednej sztuki było niemal niemożliwe. Teraz ubicie kilku, a nawet kilkunastu zwierząt w jednym oskrzydlającym ataku, stało się nadzwyczaj łatwe, a jednocześnie zajęte do tej pory w znacznej mierze zbieractwem rodziny podzieliły się obowiązkami – na kobiety spadł obowiązek zbieractwa dóbr leśnych oraz obróbki ubitych bizonów (z których skóry, kości, rogów, jelit, a nawet genitaliów wytwarzano niemal wszystko, co było do życia potrzebne). Tymczasem mężczyzna z łowcy i zbieracza przekształcił się w wojownika, bowiem koń pozwalał na coraz dalszą penetrację stepu w pogoni za stadami bizonów, a w konsekwencji doprowadzał do stykania się z innymi szczepami, które ten sam teren uważały za własny. Stąd, od połowy XVIII wieku – kiedy w Ameryce na dobre osiedlili się już Europejczycy – Indianie prerii zaczęli wojować między sobą, co ułatwiło (w XIX wieku) Amerykanom podbój prerii Zachodu.
.JPG&filetimestamp=20070113234504)
Krew: ciepłokrwisty
Wzrost: do 162,5 cm
Umaszczenie: często tarantowata, dowolna
Środowisko: trawiaste, umiarkowane
Charakter: chętnie współpracuje, łagodny
Opis konia:
Konia tego charakteryzuje atrakcyjna głowa na długiej, muskularnej szyi.Koń posiada głęboką i szeroką klatkę piersiową, a także owalną kłodę.Koń ma dobrze związany grzbiet i bardzo potężny zad.Jest to wspaniały wierzchowiec lecz mało znany gdyż rejestracja hodowców tego konia wynosi zaledwie 50 osób.Podstawą powstania były dwa ogiery arabski i angielski, które skrzyżowano z miejscowymi klaczami.Później wykorzystywano dwa ogiery tarantowate, dzięki którym wiele dzisiejszych koni ma nakrapianą maść.Jednak podstawowe cechy brane pod uwagę w księdze stadnej to pochodzenie i pokrój, a nie maść.Jedynymi dozwolonymi dawcami krwi obcej są konie pełnej krwi angielskiej, quarter horse, konie czystej krwi arabskiej, appaloosa i lusitano.
Jest to brazylijska odmiana Mangalargi. Rasa ta rozwinęła się w Ameryce Południowej z koni sprowadzonych w XV wieku przez Hiszpanów. Dzisiaj koń Criollo znany jest w Chile jako Caballo Chileno (koń chilijski), Gujira w Kolumbii, Llamero w Wenezueli i Paso w Peru. Głównymi podtypami są Morochuco w Andach, Crioulo, Mangalarga i Campolino (wszystkie w Brazylii) oraz Costeño w Peru.
Użytkowość[edytuj]
Konie te użytkuje się głównie pod siodło.Budowa[edytuj]
Mogą mieć praktycznie każde umaszczenie, przeważnie z białymi odmianami, choć brazylijski typ Mangalarga jest zwykle ciemnosiwy, dereszowaty lub kasztanowaty.Średnia wysokość w kłębie to 142 cm do 152 cm.
Ogólnie[edytuj]Cechy typowe: Koń stosunkowo lekkiej budowy, mały, o maści najczęściej kasztanowej i bardzo dobrym ruchu w kłusie. Koń fiński jest uważany za najszybszego konia zimnokrwistego na świecie. W Finlandii używany do wyścigów kłusaków w lekkich dwukółkach, zwanych sulkami. Jest w nich szybki, ujmuje wyglądem i wysokim i energicznym ruchem. Planową hodowlę koni fińskich rozpoczęto w 1907. Początkowo chciano uzyskać ciężkiego konia roboczego, od pewnego czasu zaś ogólnoużytkowego, przydatnego także do jazdy wierzchem. Spokojne usposobienie i chęć do pracy czynią go przydatnym do nauki jazdy konnej dla początkujących. Te wytrzymałe, zdrowe i silne konie mają przyszłość w rekreacji.
Wysokość[edytuj]
około 155-160 cm.
Pokrój[edytuj]
Muskularny, krępy koń o cechach pokroju pośrednich między typem zimno- a gorącokrwistym. Ma masywną, niezgrabną głowę o żywym wyrazie. Szyję krótką, masywną. Krótki wydatny kłąb przechodzi w długi grzbiet. Kłoda głęboka, zwięzła. Zad mocny, dobrze umięśniony, ścięty. Ogon osadzony nisko. Kończyny solidne, z krótkimi pęcinami i małymi szczotkami pęcinowymi. Duże, zdrowe kopyta. Czasami występują niewielkie wady postawy np. szablastość kończyn (budowa charakterystyczna dla kłusaków). Koń fiński ma wspaniałe predyspozycje do kłusa, ale także dobre cechy wierzchowe. Najczęściej występuje umaszczenie kasztanowate z jasną grzywą i ogonem, rzadko gniade i kare. Grzywa i owłosienie ogona bujne.Historia[edytuj]
Rasa wywodzi się od prymitywnego fińskiego kleppera, który przez długi czas prawie nie ulegał zmianom. Wywierał on także wpływ na konie rosyjskie z sąsiednich terenów. W połowie ubiegłego stulecia rozpoczęto doskonalenie tej rasy, z wyglądu mało atrakcyjnej, ale niesłychanie wydajnej w pracy. Polegało ono na krzyżowaniu z końmi Norfolk Roadster, rosyjskimi końmi zimnokrwistymi oraz z nie istniejącą już rasą karelską (wschodniofińską). W roku 1907 założono księgę stadną. Od roku 1930 selekcję prowadzi się ściśle według cech użytkowych. Prócz cech pociągowych o wartości konia decydują wyniki wyścigów w kłusie w sulkach. Od roku 1971 oprócz koni pociągowych i kłusaków hoduje się także konie wierzchowe. Są one lekkie, wszechstronnie użytkowe, o dużym temperamencie i wytrzymałości.Istnieją 3 typy tych koni.
Używane głównie w wyścigach specjalnych dwukołowych wózków (zwanych sulkami), w których konie te poruszają się wyłącznie szybkim kłusem (za przejście w galop, choćby na kilka kroków, zawodnik zostaje zdyskwalifikowany).
U kłusaków amerykańskich często występuje chód zwany inochodem – koń przestawia kończyny parami: dwie nogi lewe, dwie nogi prawe (jak wielbłąd), podczas gdy w zwyczajnym kłusie nogi konia poruszają się parami po skosie (lewa tylna i prawa przednia i odwrotnie). W Polsce zawody kłusaków są mało popularne – jedyny tor, na którym mogą biegać, znajduje się na Partynicach we Wrocławiu. W krajach zachodnich i w USA ich wyścigi są tak samo popularne jak wyścigi koni pełnej krwi angielskiej.
W hodowli kłusaków chodzi głównie o szybkość w kłusie, nie o pokrój konia, toteż w typie tym są zarówno osobniki małe, o bardzo lekkiej budowie, w typie konia arabskiego, jak i rosłe i bardziej masywne, w typie konia półkrwi angielskiej. Wysokość: 145 – 170 cm.
Wyścigi kłusaków na specjalnych torach odbywały się już na przełomie XIX i XX wiek wieku.
Koń hanowerski to elegancki koń gorącokrwisty o harmonijnej budowie ciała. Występują wszystkie rodzaje maści. Znakowane piętnem.
Uzyskuje wysokość około 162 - 175 cm.
W roku 1714 Hanower stał się częścią Imperium Brytyjskiego wskutek ślubu księcia regenta z królową angielską. Dzięki temu w hanowerskiej hodowli koni wcześnie przystąpiono do krzyżowania z końmi pełnej krwi angielskiej. Gdy inne hodowle rozpoczynały dopiero krzyżowanie uszlachetniające pełną krew, pogłowie koni hanowerskich było już w okresie konsolidacji - ustalenia i stabilizacji cech dziedzicznych. Ogiery hanowerskie wprowadzano więc do innych hodowli jako element szlachetny. Stadnina krajowa w Celle wyhodowała do czasów motoryzacji wiele bardzo dobrych koni roboczych i kawaleryjskich. Później szybko i z powodzeniem zmieniła kierunek na produkcję nowoczesnych koni do sportu jeździeckiego.
Eksterier: Klasyczny koń barokowy, o wysoko osadzonej szyi, silnych i suchych kończynach, harmonijnej budowie ciała w formacie kwadratu. Głowa prosta ze skłonnością do profilu garbonosego
Maść: najczęściej siwa, lecz zdarzają się także maści kare, izabelowate i inne.
Pochodzenie: Hiszpania, Andaluzja
Ciekawostka: Hodowla w klasztorach pozwoliła zachować czystość rasy. Dziś są końmi rekreacyjnymi.
Hiszpańskie określenie rasy brzmi : Pura Raza Española, czyli czysta rasa hiszpańska. Przedstawiciele rasy maja lepsze predyspozycje do klasycznego ujeżdżania, niż inne rasy koni.Kiedy przeszła moda na konie barokowe, zaczęto szukać koni o sylwetkach prostokątnych, zdolnych do wyścigów i skoków. Także Hiszpanie pragnęli zmienić wzorzec rasy za pomocą rozmaitych krzyżowań. W wojskowych hodowlach krzyżowano konie andaluzyjskie z końmi pełnej krwi, natomiast w klasztorach kartuzów w okolicach Sewilli i Kordoby hodowano konie andaluzyjskie w czystości rasy. Tylko dzięki temu dawne linie przetrwały do dzisiaj.
Głównym celem tradycji hodowli koni andaluzyjskich jest południowa Hiszpania. Ze stadnin tego regiony pochodzą konie Królewskiej Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy w Jerez de la Frontera.Metody tej szkoły nie są zbytnio znane w Hiszpanii, bo nikt nie ma czasu ani chęci aby szkolić konia przez 10 lat aby dojść do perfekcji.
Są inne, szybsze, ale mniej eleganckie formy szkolenia koni. Z takimi metodami mają do czynienia już trzy letnie ogiery, które są zmuszane do poruszania się hiszpańskim krokiem i wykonywaniem piafu. Laik nie zauważy jakimi drastycznymi metodami konie są uczone takiego poruszania się. Po takim szkoleniu konie także trafiają za granicę i potrzeba dużo cierpliwości aby na nowo zaufały ludziom.
Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki[1].
Początki rasy koń śląski sięgają XIX wieku, choć wówczas nie stosowano dzisiejszej nazwy. Początek hodowli wiąże się z utrzymaniem koni kawaleryjskich, które rozpoczęto na terenie Śląska po zakończeniu ery Napoleona. Czasy wymagały hodowli koni roboczych, które chciano stworzyć poprzez krzyżówkę głównie ras trakeńskiej, wschodniopruskiej, angielskiej i półkrwi angielskiej. Efekt nie był zadowalający, dlatego pod koniec stulecia zaczęto je mieszać z końmi wschodniofryzyjskimi i oldenburskimi, a w mniejszym stopniu także hanowerskimi, co przyniosło oczekiwane rezultaty. Można powiedzieć, że hodowla ślązaków szła dobrze aż do czasów II wojny światowej, w wyniku której spora część przedstawicieli tej rasy zginęła. Starania po wojnie, utworzenie Polskiego Związku Hodowców Koni, który stawiał sobie za cel uratowanie rasy ocalił konie śląskie.
Koń śląski charakteryzuje się zgrabną sylwetką i ciężką, dużą głową. Szyja konia jest długa i mocna, podobnie jak tułów. Kłąb mocno zaznaczony, a zad szeroki. Rasa mierzy przeciętnie od 158 cm u klaczy do 160 cm u ogierów. Umaszczenie najczęściej jest gniade, skarogniade, kare i siwe, inne powodują wyeliminowanie konia z hodowli. Jeśli chodzi o ślązaki nowego typu, w których żyłach płynie krew anglików, to wyróżniają się one większą suchością, bardziej skośnymi łopatkami i wyższym wzrostem. Są również szybsze i zwawsze od koni śląskich w starym typie.
Koń fryzyjski jest piękny i majestatyczny o karym umaszczeniu. Pochodzi z Fryzji, wysp holenderskich położnych na Morzu Północnym. Jego historia sięga czasów nowożytnych. Były to konie powszechnie używane przez germańskie rycerstwo, gdyż cechowała je wytrzymałość i cierpliwość. Fryz został uszlachetniony dolewem krwi orientalnej, a w XVI i XVII wieku krzyżowano je z końmi andalazujskimi i katalońskimi. Jednak podstawowe cechy rasy jak spokojny charakter i kara masć nie uległy zmianie. W XIX wieku Fryz zaczął karierę jako wyscigowy koń zaprzęgowy. Krzyżowano je wówczas z lżejszymi rasami, co spowodował to oddalenie się od pierwotnego wzorca.
Selekcje rozpoczyna ocena źrebiąt przy matce w wieku 2-4 miesięcy. Ocena jest wyrażana przez premię. I premię - najwyższą, otrzymuje zaledwie 10% źrebiąt danego rocznika, II premię 30%, a III premię 50%. "Bez premii" pozostaje około 10% koni, które nie spełniają wymagań ( posiadają wady w budowie, mają odmiany w umaszczeniu lub mają pochodzenie po ogierach bez licencji). Następny etap selekcji to ocena koni trzyletnich. Osobno dla klaczy, ogierów i wałachów. Idealny koń fryzyjski ma ok.160 cm wzrostu i jest masci karej, która może występować w dwóch odmianach: krucza - wymagana u ogierów z licencją, kara - płowiejąca pod wpływem swiatła - nie jest wadą u klaczy i wałachów. Dopuszczalne odmiany to skupiska białych włosów na ciemnej skórze, umieszczone na głowie.
Koń fryzyjski jest idealnym partnerem do wszelakich form użytkowania. Świetnie sprawdza się w zaprzęgu, a z uwagi na niesamowitą pojętnosć i piękny ruch wykorzystywany jest w ujeżdżeniu. Jego spokojne usposobienie stwarza go koniem idealnym do hipoterapii. ''Kupując konia rasy fryzyjskiej, możemy być pewni jego inteligencji i dobrego zdrowia. Opinię o fryzach jako koniach rodzinnych potwierdzają wszyscy znani nam hodowcy i własciciele, a dzięki pracy hodowlanej fryzy zaczynają konkurować z rasami sportowymi, nie tracąc nic ze swojej charyzmy.
Pinto nie są rasą w pełnym tego słowa znaczeniu, ale raczej populacją koni. Nie mają określonego wzorcem wzrostu, pokroju i przeznaczenia użytkowego, ale łączy je jedna wspólna cecha – srokata maść. Z powodu nierównomiernie rozmieszczonych na ciele plam i łat nazywane są też Paint Horse „malowanymi końmi”. Za odrębną rasę uważane są jedynie w USA, odkąd w 1963 roku stowarzyszenie „Pinto Horse Association of America” wywalczyło dla swoich ulubieńców ten zaszczytny status.
Pinto są potomkami ras hiszpańskich, importowanych do różnych części Ameryki Północnej i Południowej w XVI wieku. Hodowle poszły w różne strony, a pierwszymi hodowcami koni srokatych byli Indianie. Konie te miały jedną wielką zaletę – ich maść zlewała się z otoczeniem znacznie lepiej, niż u koni umaszczonych na jednolity kolor.
Konie Pinto mogą mieć od 130 do 170 cm w kłębie, a więc mogą być zarówno kucykami, jak i całkiem dużymi wierzchowcami. Pinto mogą być lekkie i elastyczne, doskonałe do jazdy sportowej, ale także ciężkie i muskularne – dobre do biegów terenowych lub zaprzęgów. Ich głowy mogą przypominać głowy koni pełnej krwi, czystej krwi arabskiej lub nawet kuców. Duże znaczenie ma jednak w każdym przypadku prawidłowa budowa kończyn, ładny chód (a zwłaszcza inochód), niezbyt bujne grzywy i ogony i harmonijna budowa ciała. Konie Pinto powinny mieć mocne grzbiety, niezbyt wydatne kłęby i muskularne, zaokrąglone zady.
Często stosowane oznaczenie rasy: "xx". Napisy na tabliczkach imienia są czerwone.
Koń pełnej krwi angielskiej jest eleganckim koniem o najwyższej wartości hodowlanej, długich kończynach oraz sierści o delikatnym, krótkim włosie. Głowa jest pełna wyrazu, mała lub średnia, sucha i zwykle o prostym profilu. Jest to koń sportowy o lekkiej budowie ciała. Jego cechą charakterystyczną jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Pęciny są długie, suche i elastyczne. Wysokość w kłębie wynosi ok. 150-170cm. Występują wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia, najczęściej gniade i kasztanowate.[1]
Ze względu na sposób selekcji w hodowli, nastawiony głównie na dzielność konia i szybkość w galopie i cwale, a nie na cechy fizyczne, u rasy tej występują częste wady postawy. Konie z częstymi kontuzjami kończyn przednich. Ich wyścigowy temperament jest bardzo widoczny na otwartych przestrzeniach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz