Prezentacje na howrse

Jeśli  nie masz pomusłów na prezentacje to skopiuj to za darmo !!!!Nahowrse mam login sis0203 i robię prezentację i avatary !

Oto prezentacje wypełnione napisami .

O mnie

To ja na koniach , a dokładnie na Lunie .Moje pierwsze lekcje bez ląży.Jeżdze na koniach od roku jeżdze tu w Pile mam blisko dużo to niekosztuje tylko 25zł za lekcje (30 minut-1 godz.).

To ja z mamą też na Chłopach w barze !

To ja jak mam 11 lat na wakacjach  w Chłopach .Była ciepła woda  byłam tam tylko  przez 3 dni za krótko ,ale i tak było supe .Za rok jedziemy tam ,ale na dłuzej  .Byłam tam  z mama,babcią ,Mariuszem ,ciocią ,wujkiem ,Patrykiem,Klaudią  i Patrycją .byliśmy tam w domku .Koło naszego domku były małe kotki i ich mama ,ale były słodkie !!♥

To ja na  Plotkach mój wujek w tym dniu  nurkował  .Zimna woda niewiem jak wujek tam pływa  aż dostałam gęśej skórki !Brrrrrrrr!!!!!!!

Tu widać  jak wujek się zanuża  .Zimno na dworze a oni się kąpią po prostu morsy  !!!!:) Hi Hi  Hi

To mój królik Szaruś raczej były królik  musiałam go oddać  wygląda jak aniołek ,ale to czysty  diabeł !!!!!
Mój jeden pies Słodziak chciał  się z nim bawić a on go ugryz !!!!!

to moja kochana Dinka ( Julitka) ma już 4 lata  jest rasy owczarek niemiecki ma rodowód jest wspaniałym  psem smiesznym  i piękna !!!!!Niedługo ją  dopuszczam  !!Będą małe szczeniaczki  !!!!

To mój chomik Robercik w lutym 2011roku zmarł miał 2 lata strasznie za nim tęsknie za nim to najlepszy chomik na świecie on  nigdy mnie  nieugryzł był malutki słodziutki umiał sztuczki  np. przejść kawałek na dwuch nagach,umiał przejsc tor przeszkud , przechodził przez małe kułko ringo,szukac jedzenia itp.Robercik był kochanym chomikiem !!♥♥♥

To jest Słodziak  niedługo bedzie miał 1 urodziny  .Słodziak (Fredzio)  shih tzu  jest mały gupiutki ,śmieszny  i  kochany !!!!!Słodziak uwielbia  bawić się z Diną śmiesznie to wygląda !!! Gdy śpi to głosno chrapie  !!! Co miesiac jeżdze z nim  do fryiera!!

To wszystko o mojej rodzinie i o mnie !

Koty

Kot amerykański curl to kot podobny do szkockiego folda lub highland fold, lecz ma uszy odgięte do tyłu, po za tym jest normalnym kotem. Jest kotem krótkowłosym, bardzo oddanym i przyjaznym. Nie waży zbyt dużo. Bardzo chciałabym go poznać

Amerykański Bobtail jest rasą stosunkową młodą, powstała w latach 60., a dopiero w roku 1989 została wpisana na listę ras ICA. Rasa ta nie ma nic wspólnego z japońskimi bobtailami. U Bobtaili Amerykańskich długość ogona jest cechą dominującą, u japońskich recesywną.

CHARAKTER I TEMPERAMENT

Są to koty bardzo aktywne, uwielbiają zabawę i wszelkie formy aktywności. Przyjazne, bardzo energiczne i inteligentne.

WYGLĄD I SYLWETKA

Amerykański bobtail jest kotem muskularnym o małym do średniego korpusie i krótkim, tępo zakończonym ogonie którego długość powinna wynosić od 3 do 6 cm długości, ale dopuszcza się także koty z ogonkami dłuższymi do 9 cm.Dorosłe samce amerykańskiego bobtaila osiągają wagę od 6 do 10 kilogramów.

Koty bengalskie, zwane w Europie leopardetą są rasą powstałą w USA dzięki pracy hodowlanej amerykańskiej biolog Jean Mill, którą szczególnie urzekły dzikie koty, zamieszkujące centralną Azję - Asian Leopard Cat ( ALC ). Międzynarodowe organizacje felinologiczne uznały je, jako rasę w 1984 roku.Koty bengalskie są średnimi (niekiedy dużymi), krótkowłosymi kotami o unikalnej, egzotycznej urodzie. Mają wydłużone, doskonale umięśnione ciała. Poruszają się z niezwykłą gracją, zwinnością i wdziękiem. Ich gładkie, lśniące, wręcz mieniące się perłowo futerko jest nieporównywalne z żadnym innym.Dzięki staraniom doświadczonych hodowców możemy dziś cieszyć się kotem o silnym fizycznym podobieństwie do jego dzikiego antenata, a jednocześnie o wspaniałym, czułym, kochającym i przymilnym charakterze.Koty bengalskie są zawsze gotowe do zabaw i "współpracy" z nami. Chętnie uczą się chodzenia na smyczy, czy aportowania. Ich repertuar skoków i innych akrobacji rozbawi nawet największego smutasa.:-)Są bardzo "wokalnymi" kotami. Ich gama odpowiedzi ( różne tonacje miauczenia, mruczenia, skrzeczenia!, gruchania ), którymi nas obdarzają jest imponująca. Uwielbiam słodkie "nya!" mojego Miśka, gdy poluje na muchę.Bengale bardzo dobrze rozumieją się z dziećmi. Są otwarte oraz chętne do wspólnych psot i zabaw, zachowując przy tym niezwykłą delikatność.Koty bengalskie, jak rzadko które koty cieszą się wodą. Namiętnie potrafią przypatrywać się wodzie lecącej z kranu, maczając w niej co chwilę łapki. Potrafią znienacka skoczyć za nami do kąpieli, czym ubawią zwłaszcza nasze dzieci.Są wiernymi i lojalnymi towarzyszami. Zadziwiają wręcz "psią" osobowością. Chodzą krok w krok za nami, przyjmują z nami gości, "pracują", gdy my pracujemy, bawią się, gdy my się bawimy, odpoczywają, gdy my odpoczywamy, a rano witają nas radosnym, kochającym gruchaniem.Wyczuwają nasze nastroje i pocieszają lub zabawiają w razie potrzeby.Koty bengalskie to koty czułe, wrażliwe i wysoce inteligentne. Czarują nas swym uderzająco pięknym, dzikim wyglądem. Są jak tchnienie orientalnego klimatu w naszym wiecznie zabieganym świecie.
Wszystkich Państwa, chcących pogłębić swoją wiedzę na temat tych cudownych kotów oraz chcących poznać zaprzyjaźnioną z nami hodowlę Silkroute serdecznie zapraszam na : "Łagodne oblicze dzikiej natury"  .

                                              

Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Legendy tej nie da się jednak udowodnić. Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.Wygląd
Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.

[edytuj] Charakter

Łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.

[edytuj] Pielęgnacja

Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania podszerstku nadającego charakterystyczną dla brytyjczyków fakturę sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem.
Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych, które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.

Kot syberyjski - rasa kota domowego, zaliczana do ras półdługowłosych, pochodząca z Syberii. Zarejestrowana w FIFe dopiero w 1998 roku. Panuje przekonanie, że koty tej rasy nie uczulają ludzi tak jak koty innych ras, ponieważ ich ślina zawiera mniej białka fel d1.Historia rasy[edytuj]
Kot syberyjski to przedstawiciel jednej z naturalnych ras półdługowłosych. Oznacza to, że jego ewolucja przebiegała bez udziału człowieka. Początki rasy datuje się na XVII w., choć niektóre źródła podają nawet XI w. Pochodzi z Syberii i dlatego jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych w Rosji. Kot ten został upowszechniony poza Rosją stosunkowo niedawno, na Zachodzie dopiero po upadku ZSRR. Rasę w 1989 r. odkryło w Związku Radzieckim małżeństwo Schultz, miłośnicy kotów z ówczesnego NRD. Zakupili kilka okazów w Leningradzie. Krótkie dzieje tej rasy w krajach zachodnich sprawiają, że jej dokumentacja genealogiczna jest nader skąpa. W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku 1989, kiedy to Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego.

Charakter[edytuj]

Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe, żywiołowe, z dużym temperamentem. Są bardzo przyjacielskie, uczuciowe. Nie są agresywne, nie mają również niszczycielskich zapędów. Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać, co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach. Są wspaniałymi myśliwymi. Jest prawdopodobne, że mieszkańcy Syberii używali ich jako "stróża" domu, ponieważ potrafił reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego. W rodzinie jest serdeczny i towarzyski, nie natarczywy, niezależny.

Wzorzec rasy[edytuj]

Koty syberyjskie mają szerokie uszy, z wystającymi frędzelkami, lekko skośne oczy, frędzelki między poduszkami, na łapkach, portki na tylnych łapach.

Ogólnie[edytuj]

Wielkość - średni lub duży, samice najczęściej mniejsze od samców. Samce od 8 do ponad 10 kg, samice do 6 kg. Ma masywne ciało o mocnym kośćcu. Kot o wyglądzie majestatycznym.

Głowa[edytuj]

Kształt - nieco dłuższa, niż szeroka, łagodnie zaokrąglona.
Czoło - szerokie, lekko zaokrąglone.
Policzki - kości policzkowe dobrze rozwinięte, wysoko osadzone.
Nos - średniej długości, szeroki.
Broda - delikatnie cofnięta, profil pokazuje zakrzywioną linie od podbródka do nosa.

Uszy[edytuj]

Kształt - średniej wielkości , szeroko otwarte u nasady, zaokrąglone na końcach.
Umiejscowienie - dość szeroko rozstawione, lekko nachylone ku przodowi. Wychodzą z nich kosmyki sierści.

Oczy[edytuj]

Kształt - duże, lekko owalne, osadzone dość daleko od siebie.
Kolor - jednolity, każdy kolor jest dopuszczany młode koty mają najczęściej niebieskie oczy.

Korpus[edytuj]

Struktura - mocny kościec, muskularny, mocny kark, szeroka klatka piersiowa

Kończyny[edytuj]

Nogi - średniej długości, proporcjonalne do tułowia, mocne.
Łapy - duże, okrągłe, z pęczkami długich włosów między palcami.

Ogon[edytuj]

Ogon - szeroki i mocny u nasady, stopniowo zwężający się ku końcowi. Równomiernie puszysty. Sierść na ogonie gęsta i długa. Jeżeli uchwyci się ogon za koniec i uniesie, sierść nie powinna rozpadać się. Ogon średniej długości, zawinięty wzdłuż boku powinien dochodzić do łopatki.

Futro[edytuj]

Struktura - półdługie, bardzo gęste, włos okrywowy twardy, błyszczący, nieprzemakalny, wydłużający się od łopatek do zada, opadający na boki i górną cześć ogona. Podszerstek podwójny, gęsty i zwarty w porze zimowej, nieznaczny w porze letniej. Sierść nigdy nie zbija się w kołtuny. Sierść zdobiąca jest długa i gęsta w formie grzywy i kołnierza (tzw. kryza), lecz nie powinna być zbyt przerośnięta. We współczesnych tendencjach dopuszcza się dwie formy kołnierza - albo okrągły (równy na całej długości), lub owalny (dłuższy po bokach, a pod podbródkiem krótszy). nie jest dopuszczalny kołnierz trójkątny, jak u kotów norweskich leśnych. Na klatce piersiowej sierść zwarta i gęsta (tzw. żabot). Szeroki kołnierz podkreśla dostojny wygląd kota syberyjskiego. Za grzywą na szyi sierść trochę krótsza, co tworzy granicę między masywną głową i masywnie zbudowanym tułowiem. Okazałe "portki" i puszysty ogon.
Kolor - koty syberyjskie dzieli się obecnie na dwie odmiany kolorystyczne: tzw. klasyczne i Neva Masquarade. Wśród kotów umaszczonych klasycznie dopuszczalne są wszystkie kolory wliczając wszystkie odmiany kolorystyczne z białym z wyjątkiem kolorów: czekoladowego, liliowego, cynamonowego i oznaczeń. Występowanie koloru białego jest dozwolone m.in. jako biała gwiazda (płomyk), biały medalion, biała klatka piersiowa, biały na brzuchu, białe łapy oraz bicolour, arlekin, van. Umaszczenie Neva Mascarada to znaczenia typu point (maska, uszy, łapy, ogon).

Maine Coon [czytaj: mejn kun] – rasa kotów pochodzących z Ameryki Północnej. Koty rasy Maine Coon wyróżnia wielkość (są jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowość

Maine Coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Na amerykańskim północnym wschodzie na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią znaleziono pierwszego Maine Coona.
Istnieje wiele hipotez tłumaczących jak powstała rasa Maine Coon.

• Pierwsza zakłada, że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę. Człon nazwy Coon odnosi się do popularnej teorii, że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany Maine Coon ze swoim pięknym pełnym ogonem wygląda jak szop pracz, połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe.
• Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów Angora Marie-Antoninette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku.
• Trzecia historia odnosi się do wikingów, którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata. Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do Maine Coonów i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek Maine Coona.

Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983.

Sześciotygodniowe kocięta Maine Coon

Wygląd[edytuj]

Maine Coon to kot pół-długowłosy średniego typu orientalnego. Średni ciężar dorosłego samca to 6 do 10 kilogramów, a samicy 4 do 7 kilogramów. Ciężar kotów Maine Coon sięga jednak często 11 kilogramów i więcej, a ich długość 1 metra. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw - podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.

Charakter[edytuj]

W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną, lecz przede wszystkim pożądaną ze względu na to, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu

Kot norweski leśny (norw. Norsk skogkatt) – naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.Pochodzenie[edytuj]
Pochodzenie rasy na terenach Skandynawii nie jest dokładnie określone. Jedna z teorii mówi, że przodkowie tych kotów zostali przywiezieni przez krzyżowców, inna że przez wikingów z Wysp Brytyjskich. W latach 70. XX wieku rasa otrzymała wzorzec i została uznana przez FIFe.

Wygląd[edytuj]

Półroczny kociak rasy norweski leśny

Kot norweski leśny to kot duży, mocnej budowy, zaliczany do kotów półdługowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy, puszysty podszerstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.

Barwy futra[edytuj]

Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla syjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień. Częściej w okresie linienia.

Pożywienie[edytuj]

Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą.

Charakter[edytuj]

Kot norweski leśny

Kot norweski jest bardzo inteligentnym kotem. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo. Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze, jest świetnym łowcą i często poluje.

Cechy zasadnicze[edytuj]

Wielkość - duży (4)
Pielęgnacja sierści - bardzo mała (1)
Aktywność - duża (4)
Życzliwość - średnia (3)
Figlarność - Super figlarny (10)

Historia[edytuj]

Szkocki zwisłouchy - rasa kotów, powstała przypadkiem w 1961 roku w Szkocji. Rozpoczęto hodowlę poprzez selekcję, a nową rasę nazwano Scottish Fold. Nie jest uznawany i dopuszczany do wystaw przez większość organizacji hodowlanych.

Wygląd[edytuj]

Cechą charakterystyczną rasy są małe, załamane uszy, szeroko osadzone, zaokrąglone. Głowa zwisłouchów jest idealnie okrągła. Rozróżnia się różne rodzaje załamań - pojedyncze, pofałdowane (np. załamane ku przodowi, a następnie ku tyłowi), lub niesymetryczne (koty z załamanym jednym uchem są dyskwalifikowane). Za tę przedziwną cechę odpowiedzialny jest dominujący gen powszechnie występujący u innych zwierząt domowych (świń, psów, owiec, itd.). U kotów to zjawisko wyjątkowo rzadkie. Zabawne, zwisające uszy nadają pyszczkowi tego kota wiecznie zdziwiony wyraz.
Młode zwisłouchy rodzą się z uszkami stojącymi, które załamują się dopiero, gdy kociak osiąga wiek kilku tygodni.
Obecnie zwisłouchy szkockie to koty krótkowłose, choć znana jest tez odmiana długowłosa zwana Highland Fold.
Koty zwisłouche umaszczone mogą być analogicznie do umaszczenia kotów brytyjskich krótkowłosych (z wyjątkiem czekoladowego, lila i color point). Barwa oczu musi harmonizować z umaszczeniem.
Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia, oprócz maści typu syjamskiego, lawendowej i czekoladowej. Pielęgnacja tego kota jest łatwa, tylko odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania.

Charakter[edytuj]

Zwisłouchy są kotami bardzo sympatycznymi i przyjaznymi. Lubią zabawę, są bardzo przymilne.
Jest kotem łagodnym, zrównoważonym i spokojnym, o umiarkowanym temperamencie. Bardzo przywiązuje się do rodziny, jednak najczęściej wybiera sobie jedną osobę i staje się jej najlepszym przyjacielem. Nie jest jednak natrętny w domaganiu się pieszczot. Najczęściej żyje w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi.
Mimo że koty te nie są zbyt skoczne, uwielbiają polować.

Zdrowie[edytuj]

Jedna z najbardziej przyjaznych ras znana człowiekowi. Idealna do hodowli w domu, odporna na większość chorób kocich, koty tej rasy są bardzo zwinne.

Kot orientalny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Kot orientalny
Kot orientalny
Kod EMS	OLH (dłgowłose) / OSH (krótkowłose)
Kategoria|Kot	IV
Pochodzenie	USA
Nazwa angielska	Oriental Longhair / Oriental Shorthair
Standardy rasy (wg organizacji felinologicznych)
CFA	standard
FIFe	standard
TICA	standard
GCCF	standard
AACE	standard
ACFA	standard
ACF	standard
CCA	standard
Punktacja za standard (wg FIFe)
głowa	25
oczy	15
korpus	25
futro kolor	20
futro jakość	10
kondycja	5
Uznane odmiany barwne
kod EMS	OLH / OSH
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Rasa ta należy do tej samej grupy kotów co kot syjamski, o smukłej budowie ciała, giętkim grzbiecie, klinowatej głowie i skośnych oczach. Różnica polega jedynie na umaszczeniu. Koty syjamskie mają charakterystyczne umaszczenie, zaś orientalne występują w około czterdziestu odmianach.

[edytuj] Opis rasy

Występuje wiele odmian barwnych: czarne, cynamonowe, brązowe, rude, niebieskie, kremowe, białe, cieniowane, pręgowane. Koty orientalne są ciekawskie, uczuciowe ale wymagające. Lubią aktywnie spędzać czas. Są chętne do zabawy. Bardzo cenią sobie towarzystwo drugiego kota. Są doskonałymi łowcami. Dość głośne ale spokojniejsze niż koty syjamskie. Żyją ok. 16-18 lat.

Oriental Longhair
(Orientalny Długowłosy)
ORI

Już od dawna hodowcy kotów syjamskich pragnęli wyhodować zgrabnego, wysmukłego kota typu syjamskiego bez oznak, czyli jednobarwnego. Ponieważ skłonność do oznak jest dziedziczona recesywnie, z każdego krzyżowania kotów z oznakami z kotami jednobarwnymi zawsze rodzą się koty jednobarwne, zadanie wcale nie było takie trudne. Jednobarwnych kotów krótkowłosych brytyjskich i amerykańskich było pod dostatkiem w krajach, w których wyhodowano nową rasę, czyli w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Aby zachować typ kota wysmukłego, hodowcy musieli tylko od samego początku stosować krzyżowania wsteczne i już najpóźniej w trzecim pokoleniu uzyskali "jednobarwnego syjama".
Mimo usilnych starań Angielki Pat Turner i Niemki Dagmar Thies w latach 50. i 60. o uznanie tej nowej rasy ze wszystkimi odmianami barwnymi, nastąpiło to przez FIFe dopiero w 1970 r. na Wyspach Brytyjskich i w 1972 r. na kontynencie. Jedynym wyjątkiem był kot hawański, który pod inną nazwą został w Anglii uznany już w 1958 r. Ma on wśród protoplastów kota rosyjskiego niebieskiego, gdyż hodowcy spodziewali się, że dzięki jego cechom dziedzicznym szybciej uzyskają wysmukłą budowę ciała.
Orientalne koty krótkowłose są czystymi produktami hodowli. Biorąc pod uwagę pochodzenie od syjamów i podobieństwo do nich uznano, że najwłaściwsza będzie nazwa określająca pochodzenie rasy wyjściowej. Należy też zaznaczyć, że termin "jednobarwne" już od dawna nie odnosi się do wszystkich kotów orientalnych, gdyż oprócz jednobarwnych istnieją również łaciate i tabby. Orientalne koty krótkowłose, pojętne i towarzyskiejak syjamy, są jednak od nich spokojniejsze w zachowaniu, ich głos nie jest tak przenikliwy, a chęć dominowania nie tak zdecydowana. Ich potrzeba ruchu jest podobna jak u krewniaków z oznakami. Również koty orientalne potrzebują sporo miejsca do baraszkowania, robienia wrzawy, wspinania się, a także dużego zainteresowania właściciela. Najlepiej byłoby nie trzymać ich samotnie, aby łatwiej znosiły wielogodzinną nieobecność właściciela spowodowaną zajęciami zawodowymi.
Właściwie pielęgnowane i żywione koty orientalne nie są zbyt wrażliwe na choroby, lubią korzystać z wybiegu i dobrze łowią zdobycz. W kocich związkach rodzinnych, pomijając drobne starcia, żyją bardzo zgodnie i zachowują zdrowy instynkt stadny. W wychowie młodych uczestniczą wszystkie osobniki grupy, nawet kocury opiekują się kociętami. Orientalnym kotom krótkowłosym przysparza wielu przyjaciół, oprócz miłego charakteru, elegancja i sprężystość ruchów. Ciało mają średniej wielkości, wydłużone i wysmukłe. Mimo dobrego umięśnienia ich sylwetka robi wrażenie delikatnej i zwinnej. Długie i wysmukłe kończyny, tylne nieco dłuższe niż przednie, wrażenie to jeszcze potęgują, podobnie jak długa i wąska szyja oraz ogon, który jest cienki od nasady, długi i ostro zakończony. Łapy są zgrabne i owalne.
Głowa kota orientalnego ma kształt podobny do głowy syjamów. Jest średniej wielkości i klinowata; nie może mieć zagłębienia nad poduszeczkami z wąsami, ani nie może robić wrażenia okrągłej. Pożądany jest kształt "kunowaty". Nos jest długi i prosty, pyszczek drobny, podbródek i szczęki normalnie zaznaczone. Oczy w kształcie migdałów są błyszczące, intensywnie zielone, różniące się od oczu syjamów.
Jedwabiste i krótkie, delikatnie lśniące futro tych kotów różni się od futra wszystkich innych ras, ponieważ jest sprężyste i ściśle przylega do ciała. Pluszowate futro jest niepożądane. Kolor futra orientalnych kotów krótkowłosych podlega ścisłym kryteriom oceny. Koty jednobarwne, a więc hawański lub hebanowy, muszą mieć włosy od nasady do końców równomiernie zabarwione. Tabby muszą się odznaczać wyraźnym kontrastem między zasadniczą barwą futra a barwą jego rysunku, natomiast srebrzyste cieniowane - wyraźnie jasnym podszyciem odcinającym się od ciemnych końców włosów.
U orientalnych kotów krótkowłosych, podobnie jak u syjamów, zakradły się także wady dziedziczne, które można wyeliminować tylko przez konsekwentną selekcję hodowlaną. Deformacje szczęk i karłowaty wzrost udało się - poza nielicznymi wyjątkami - zlikwidować w hodowli, natomiast polidaktylia (nadliczbowość palców) i oligodaktylia (zmniejszona liczba palców) jeszcze się sporadycznie zdarzają, podobnie jak znane u syjamów deformacje oczu. Dlatego wybór kota rozpłodowego wymaga gruntownego przestudiowania ksiąg hodowlanych oraz dokładnej informacji o jakości linii hodowlanej.
Orientalne koty krótkowłose dzielą się na cztery grupy barwne: jednokolorowe (solids), różnobarwne bez prążków na włosach (bez tickingu) lub ciemniejszych końców włosów (bez tippingu), tabby oraz z ciemniejszymi końcami włosów (z tippingiem). Najstarszą i najbardziej znaną odmianą są koty jednobarwne

To tyle o kotach wszystkich  ras nie wymienie bo niemam czsu !!!♥KOTKI♥Uważam ,że jak tos mówi ,że kocha zwierzęta ,ale kotów nielubi to nie kocha wszystkich zwierząt!!!Ja uwielbiam koty !!Koty to wspaniałe  zwierzęta  mają wspaniałe charaktery są piekne ,mądre ,ciekawe,tajemnicze.Koty są bardzo pożucane  przez ludzi ,ponieważ ludzie uważaja ,że koty są wredne a to nie prawda  koty są takie jak sie je wyhowa  niektóre lubią psy a niektóre  myszy żaden kot nie jest taki sam  kazdy ma inny charakter każdy jest wyjątkowy!!!!!!!!!!!☺♥♥♥ SZANUJMY KOTY I INNE ZWIERZĘTA♥♥♥

Pieski

Dog niemiecki – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie sznaucera i pinczera, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i psów innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.
Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki "Bullenbeisser" (Bulldog), jak i zarówno "Hatz-and Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z Greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.Budowa

Dog niemiecki czarny z białym znaczeniem na głowie, zwanym strzałką

• Głowa - wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia; mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione; przełom czołowy - wyraźnie zaznaczony; nos dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami, czarny (wyjątek - dogi maści arlekinowej, u których tolerowana jest barwa cielista); kufa głęboka i jak najbardziej prostokątna; szczęki dobrze wykształcone, szerokie; zgryz - nożycowy.
  • Uszy - z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
• Ruch - harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
• Skóra - przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.

[edytuj] Szata i umaszczenie

Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne oraz niewystawowy kolor merle.

• Żółty - jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
• Pręgowany - barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.
• Arlekin - (biało czarny) barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy. Do arlekinów zaliczane bywają także dogi o umaszczeniu merle - tzw. szare arlekiny - na szarym tle występują plamy różnej wielkości od koloru białego, poprzez szary, lekko brązowy do czarnego. Tego typu umaszczenie jest nieakceptowalne przez wzorzec.
• Czarny - błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe. Do czarnych zaliczane są również tzw. platten (płytowe) - dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami
• Błękitny - czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.
• Merle - Siwa sierść. Na niej widnieją czarne łaty jak u dalmatyńczyka. Jest to umaszczenie niewystawowe.

[edytuj] Zachowanie i charakter

3,5 miesięczna suka doga niemieckiego

Psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela, lubią dzieci. Wobec innych zwierząt są tolerancyjne, pod warunkiem, że są od wczesnych lat przyuczane do ich obecności. Dogi niemieckie są powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli. Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.

[edytuj] Pielęgnacja

Dog niemiecki wymaga wyczesywania martwego włosa miękką szczotką, przynajmniej raz w tygodniu. W okresie wzrostu szczenię potrzebuje bardzo intensywnego wzmacniania stawów i kości.

[edytuj] Choroby

Częstą chorobą - właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają wspomniane problemy z sercem, kośćmi, oraz ze stawami

Owczarek niemiecki – jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.
Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza 3 kwietnia 1899 roku. Kiedy von Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawie hodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych na tej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny, wytrzymały i sprężysty. Pies nazywał się Hektor Linksrhein i stał się nowym nabytkiem von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca nadał mu nowe imię Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdze hodowlanej owczarków niemieckich.
Właściciel psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów."
Max von Stephanitz swoje założenia hodowlane oraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii Der Deutsche Schäferhund in Wort und Bild.
Od chwili odkrycia Horanda, von Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w których występowały elementy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.
Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując inbred i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów, hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XX stulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy, jako całość, stały się wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech, które były wymagane przez Stephanitza jako ideał. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. W roku 1922 Max von Stephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę, każdego kandydującego do rozpłodu psa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować.
W roku 1925 odbyła się we Frankfurcie nad Menem wystawa, na której poddano surowej ocenie owczarki i wyselekcjonowano osobniki, mające mieć od tej pory najsilniejszy wpływ na kształtowanie rasy według założeń von Stephanitza. Zwycięzcą wystawy został pies Klodo von Boxberg.

Wygląd[edytuj]

Owczarek niemiecki wygląda na silnego, masywnego psa.

Owczarek niemiecki

14-tygodniowe szczenię owczarka niemieckiego. Widoczne położone ucho, które nie jest wadą u szczeniąt

Owczarek niemiecki o czarnym umaszczeniu z białym znaczeniem na piersi

Głowa[edytuj]

Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość około 40% wysokości w kłębie). Sucha o umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgowioczaszki równa się około 50% całej długości głowy, szerokość mózgoczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka widziana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się od uszu ku wierzchołkowi nosa. Czoło nieznaczne wypukłe ze słabo widoczną bruzdą. Krawędź czołowa słabo zaznaczona ukośnym przejściem od czoła do grzbietu nosa. Kufa mocna, długa, sucha. Grzbiet nosa jest prosty o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Szczęki i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające. Uzębienie mocne i pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Oczy są średniej wielkości w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemne. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu^[1]

Szata i umaszczenie[edytuj]

Umaszczenie najczęściej spotykane u owczarków niemieckich to czarne podpalane, czarne z rudym, brązowym, czerwonym, płowym lub jasnoszarym podpalaniem, czaprakowate wilczaste, żelaziste, od jasnoszarego do ciemnoszarego, czerwonożółte, czerwonobrązowe z siodłem, czaprakowate, wilczaste, ciemno-wilczaste; jednolite bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami, mała biała plamka na piersi i palcach lub bardzo jasne umaszczenie wewnętrznej strony nóg dopuszczalne, choć niepożądane. Dopuszczalne jest także umaszczenie całkowicie czarne.
Maść szczeniaka można ustalić ostatecznie dopiero po zmianie okrywy pierwotnej na wtórną, po zakończeniu porostu włosów pokrywowych. U owczarków długowłosych zdarza się maść blue sable (niebieska podpalana). Wykluczone z hodowli są też osobniki białe (albinosy) lub kremowe, choć są uznawane w klubach ras. Istnieją dwie odmiany, krótkowłosa i długowłosa. Są także owczarki niemieckie szorstkowłose, również nie uznawane przez FCI.
Szata składa się z sierści podwójnej, z podszerstkiem. Włos okrywowy jest prosty, gęsty, twardy i mocno przylegający. Podszerstek obfity i miękki. Na głowie, przedniej stronie nóg i łapach włos dość krótki. Na szyi, zadzie, tylnych partiach nóg włos dłuższy, bardziej obfity i gęsty. Owczarek niemiecki linieje 2 razy w roku.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Owczarki niemieckie cechuje wysoki stopień posłuszeństwa oraz zdolność do szybkiego uczenia. Są lojalne, odważne, przywiązane do rodziny, odporne na warunki atmosferyczne. Rasa charakteryzuje się inteligencją i bystrością. Są to również psy wierne i towarzyskie.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Przeciętna długość życia psów tej rasy to ok. 13 lat. Spotykanymi schorzeniami u owczarków niemieckich są:

• dysplazja stawów biodrowych
• przerost gruczołu krokowego (prostata)
• zmiany alergiczne
• dysplazja stawów łokciowych
• gnilec
• psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
• enostoza - młodzieńcze zapalenie kości.

Popularność[edytuj]

Owczarek niemiecki to jedna z najpopularniejszych ras zarówno w Polsce, jak na świecie. W Wielkiej Brytanii pies ten zajmuje 5 miejsce na liście popularności. Sławę owczarki niemieckie zdobyły m.in. po filmach "Czterej pancerni i pies", "Komisarz Rex", "Rin Tin Tin", "Przygody psa Cywila

Owczarek kaukaski – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan, Gruzja); przez długie lata hodowanych w izolacji – w końcu lat sześćdziesiątych trafiły do Niemiec Wschodnich, gdzie były wykorzystywane jako psy patrolujące do pilnowania granic, zwłaszcza Muru Berlińskiego. Po rozebraniu Muru kilka tysięcy psów tej rasy znalazło schronienie w Niemczech i w Polsce. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.Wygląd

[edytuj] Budowa

Duży, silny pies w zależności od odmiany o krępej lub smukłej sylwetce. Dymorfizm płciowy jest uwidoczniony.

[edytuj] Szata i umaszczenie

Szare, szaro-czarne, rudawosłomkowe, nakrapiane i łaciate.

[edytuj] Zachowanie i charakter

Psy tej rasy są zrównoważone, niezależne, nieufne wobec obcych, czujne, stanowcze i terytorialne – na własnym terenie nie tolerują obcych. Często wykazują skłonności dominacyjne. Mogą sprawiać problemy niedoświadczonemu opiekunowi. Nieumiejętnie prowadzone stają się agresywne.

Owczarek kaukaski

[edytuj] Użytkowość

Pierwotnie wykorzystywane jako psy stróżujące, strzegące stad owiec przed dzikimi zwierzętami i rabusiami. Obecnie wykorzystywane głównie jako psy stróżujące i obronne.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Odporny na zimno, źle znosi warunki miejskie, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.

[edytuj] Ciekawostki

• Na terenach, gdzie pełni jeszcze swoje pierwotne funkcje, kopiuje mu się uszy, aby zapobiec zranieniom podczas ataku ze strony wilków.
• W latach 80. owczarki te trafiły do Polski.

[edytuj] Prawo

W Polsce owczarek kaukaski został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne


Owczarek szkocki długowłosy – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Pokrewne rasy: Owczarek szkocki krótkowłosy (Collie Smooth), Owczarek szetlandzki (Sheltie
Rasa ta, jak wskazuje nazwa pochodzi ze Szkocji, gdzie była używana od bardzo dawna. Psy podobne do współczesnych collie występowały w tych rejonach już w XVI wieku. Na drodze wieloletnich krzyżowań i selekcji hodowlanych udało się uzyskać cechy podobne do tych jakie prezentuje obecny wzór rasy. Collie krzyżowane były przede wszystkim z seterami. Po raz pierwszy owczarka szkockiego zaprezentowano na oficjalnej wystawie psów rasowych w 1860 roku w Birmingham w Anglii. Psy nosiły wtedy szatę koloru czarnego lub czarno-białego. Na 1871 rok datuje się pojawienie i rozwój popularności śniadego umaszczenia. Pierwszym collie o takim właśnie umaszczeniu był OLD COCKIE. Pierwszy collie marmurkowy urodził się w 1873 roku. Pierwsze owczarki szkockie w Polsce pojawiły się w 1924 roku.

[edytuj] Charakter

Głowa owczarka szkockiego długowłosego, z widocznymi charakterystycznie załamanymi uszami w ok. 2/3 długości ucha wyprostowanego.

Owczarki szkockie to psy z natury łagodne, prawie nigdy agresywne. Wobec obcych nieufne. Energiczne, wesołe i skore do zabawy oraz pracy. Lubią dużą przestrzeń i dużo ruchu, ale aklimatyzują się również w mieszkaniach. Towarzyskie, nie mogą długo pozostawać w samotności. Inteligentne, szybko się uczą. Rodzinne, przywiązują się do domowników.

[edytuj] Użytkowość

Jego inteligencja oraz aktywność i chęć do pracy pozwala na użycie go do stróżowania, jako psa pasterskiego a także do towarzystwa. Jego szata jest odporna na niesprzyjające warunki i niskie temperatury. Pies tej rasy nadaje się do takich dyscyplin kynologicznych jak: Agility czy Frisbee.

[edytuj] Budowa

Psy rasy collie mają harmonijną, proporcjonalną budowę.

• Tułów nieco wydłużony w poziomie w stosunku do wysokości w kłębie. Linia grzbietu u stojącego psa jest pozioma;
• Głowa wąska, o lekko klinowym kształcie, czaszka płaska, prosta z lekkim, zauważalnym stopem, kufa wydłużona. Oczy migdałowego kształtu nieco skośne. Uszy osadzone na szczycie głowy, stojące, w jednej trzeciej załamane do przodu;
• Ogon długi, zwisający z nieco uniesionym końcem. Ogon nigdy nie powinien być podnoszony ponad linię grzbietu.

[edytuj] Szata i umaszczenie

• 

  Trzykolorowy Collie
• 

  Owczarek Collie o umaszczeniu blue merle
• 

  Collie z przeważającym białym umaszczeniem

Szata jest długa i gęsta. Włosy okrywy mocne i twarde, podszerstek miękki, gęsty i puszysty. Grzywa obfita. Ogon gęsto owłosiony.
Rozróżnia się trzy uznawane przez FCI rodzaje umaszczenia:

• Śniade – kolor szaty od jasnozłotego do mahoniowego, grzywa biała. Oczy brązowe.
• Tricolor (czarne) – szata czarna z białą grzywą, podpalane plamy na pysku, klatce piersiowej i brzuchu. Oczy brązowe.
• Blue-merle – marmurkowy. Szata srebrno-niebieska o przenikającym się rysunku. Na pysku i łapach występuje podpalanie. Oczy niebieskie (dopuszczane tylko u psów tego koloru) lub brązowe.

Umaszczenia nie dopuszczalne przez FCI:

• Białe - psy te rodzą się ze skrzyżowania dwóch marmurkowych i często są ślepe lub głuche. Można także krzyżować ze sobą osobniki białe z innymi kolorami. Na psach tych występują często nieliczne znaczenia. Białe collie uznawane są tylko w USA;
• Śniade merle - rodzą się ze skrzyżowania marmurków ze śniadymi psami. Mają one często niebieskie oczy (jedno lub dwa) a na sierści srebrny nalot. Takie collie nie są uznawane przez FCI, lecz tak jak białe tylko w USA.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Aby pies miał efektowną szatę wymagana jest jej regularna pielęgnacja. Ze względu na dużą aktywność, konieczne jest zapewnienie odpowiedniej dawki codziennego ruchu. Collie są podatne na dysplazję stawów biodrowych. W tej rasie występują także choroby oczu - PRA (postępujący zanik siatkówki) i CEA (anomalia oczu collie) a także nadwrażliwość na iwermektynę (tzw. defekt genu MDR1) która prawdopodobnie dotyczy większej części populacji. Częściej niż u innych ras występuje też rak kości i przerost dziąseł.

[edytuj] Ciekawostki

• Rasa zyskała dużą popularność dzięki książce i serii filmów Lassie, wróć!.
• Źródłosłów słowa "collie" do dziś nie jest znany. "Collie", "coaley" lub "colley" - tak nazywano psy pasterskie z północy Wysp Brytyjskich. Prawdopodobnie te nazwy pochodzą od "col" (ciemny), co wskazuje na czarną sierść psów i czarne głowy owiec, "coll" (pierścień, obroża) - na białą kryzę lub od słowa "colley" - owiec, których wcześniej strzegł ten pies.
• Pierwszy collie grający rolę Lassie nazywał się Pal. Rozpoczął karierę w 1943 roku i dożył 18 lat. To właśnie Pal stworzył charakterystyczną cechę dla psów odgrywających rolę Lassie - białą plamę na czole

Shih tzu - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji psów tybetańskich
Istniały teorie, według których shih tzu powstał ze skrzyżowania pekińczyka z lhasa apso, jednakże analizy DNA wskazują, że shih tzu jest znacznie starsza rasą. Nazwa "shih tzu" pochodzi z języka chińskiego i oznacza dosłownie "lwi pies" (chin. upr. 狮子狗, chin. trad. 獅子狗, pinyin shīzi gǒu)^[1].
Do Europy (Wielka Brytania) trafił w latach trzydziestych XX wieku, jako podarunek.

Wygląd[edytuj]

Szczenię rasy shih tzu

Szata i umaszczenie[edytuj]

Włos u shih tzu jest długi, miękki i po wyczesaniu łatwy do usunięcia. Występuje w różnych kolorach: włączając biały, beżowy, tricolor i - rzadko występujący - czarny.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Shih tzu jest psem niezależnym, inteligentnym, towarzyskim i wesołym. Nie przejawia skłonności do włóczęgostwa. Nadaje się do hodowania w rodzinie z dziećmi, toleruje inne zwierzęta domowe, a jego charakter przeważnie dostosowuje się do trybu życia rodziny. Lubi spacery i zabawy ruchowe z udziałem innych domowników.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Pielęgnacja włosa jest wymagana. Aby uniknąć jej skołtunienia, musi być czesana codziennie. Oczy i uszy wymagają starannej pielęgnacji, czasami nawet z użyciem medykamentów. Może być także wymagane codzienne przemywanie oczu specjalistycznymi środkami dla psów. Przeciętna długość życia psów rasy shih tzu to ok. 15-20 lat.

Choroby, na które jest podatna rasa[edytuj]

• Autoimmunologiczne zapalenie tarczycy - w przebiegu tej choroby dochodzi do zniszczenia gruczołu tarczowego (tarczycy) przez autoprzeciwciała, wytwarzane w organizmie zwierzęcia. Objawy to wypadanie włosa, sucha, łuskowata skóra i utrata wagi. Choroba ta uwarunkowana jest genetycznie.
• Entropiom - jest to podwinięcie brzegu powiek, powodujący drażnienie przez rzęsy gałki ocznej. Zazwyczaj jest to cecha wrodzona i wymaga interwencji chirurgicznej.
• Niedoczynność nadnerczy - objawy to osowiałość, osłabienie, suchość i wypadanie włosa, z czasem dochodzi do odwodnienia organizmu i upośledzenia czynności nerek.
• Niedrożność kanalika łzowego - skutkiem tego schorzenia jest bezustanne wyciekanie łez z oczu, powodując zacieki.
• Choroby serca - niedorozwój zastawki trójdzielnej. Objawami są: apatia, brak apetytu i utrata wagi, ponadto szmery w sercu. Prowadzi do śmierci z wyniszczenia i osłabienia.
• Niewydolność nerek - choroba specyficzna dla shih tzu. Spowodowana jest niedostatecznym rozwojem tkanki miąższowej nerek. Objawy występujące już u szczeniąt to nadmierne picie i częste oddawanie moczu. Rokowanie jest nie pomyślne, choroba często prowadzi do śmierci.
• Udar cieplny - zagraża wszystkim psom o krótkich pyskach.
• Zwężenie nozdrzy - jest to uwarunkowana genetycznie, wrodzona wada u shih tzu. W cięższych przypadkach widoczna już po urodzeniu i połączona z deformacją nosa. Szczeniak nie jest w stanie oddychać przez nos, nie ssie i ciągle piszczy. Istnieje konieczność karmienia go sondą i trzymania w cieple, w ciągu mniej więcej dwóch tygodni zagrożenie dla życia mija, a nos wraca do prawie prawidłowego kształtu po kilku miesiącach. Pies ma jednak stałe trudności z oddychaniem.
• Zespół Cushinga- połączenie niektórych objawów powyższych chorób

Sznaucer miniaturowy - rasa psów, należąca do grupy pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Jest zaklasyfikowana do sekcji psów typu pinczera i sznaucera - w podsekcji sznaucery

Sznaucer miniaturowy wywodzi się od małych psów o szorstkim owłosieniu, których używano do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich na południu Niemiec i w Szwajcarii już w XIX wieku. Wówczas pies ten nazywany był szorstkowłosym pinczerem karłowatym. Ten typ psa odznaczał się dużą czujnością i skutecznością w tępieniu gryzoni. W XIX wieku sznaucery miniaturowe i affenpinczery były traktowane jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, których sznaucer miniaturowy nie powinien mieć. Do rozdzielenia tych dwóch ras przyczynił się kynolog Josef Berta w 1899, i od tego momentu na wystawach oceniano dwie odrębne klasy: miniaturowego pinczera szorstkowłosego oraz pinczera małpiego.

[edytuj] Budowa i wygląd

Sznaucery miniaturowe stanowią pomniejszenie większych sznaucerów. Miniatura nie powinna mieć defektów ras karłowatych (np. kulista czaszka, wyłupiaste oczy, cienka kość, krótka, spiczasta kufa). Sznaucer miniaturowy musi być zwartym, grubokościstym psem, o kwadratowej sylwetce.

• Głowa - długa, mocna, stanowi połowę długości grzbietu. Kulista czaszka jest wadą.
• Czoło - płaskie, guz potyliczny niewidoczny.
• Kufa - długa, w formie ściętego klina. Stop powinien być wyraźnie zaznaczony. Krótka, spiczasta kufa jest wadą.
• Oczy - ciemne, nieduże, owalne, osadzone frontalnie. Wadliwe jest oko duże, okrągłe, a w szczególności wyłupiaste.
• Uzębienie - kompletne, zgryz nożycowy. Zęby są duże, białe i zdrowe. Zbyt małe, źle wykształcone, noszące ślady przebytych chorób są wadami.
• Uszy - wysoko osadzone, załamane w połowie, mają kształt litery V, przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Dawniej uszy były kopiowane, obecnie jest to zabronione.

Szata sznaucera miniaturowego składa się z miękkiego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy i gęsty na całym ciele, a niekręcony i nie nastroszony. Przy dotyku powinien sprężynować. Na kufie i nad oczami jest dłuższy i tworzy typową brodę i krzaczaste brwi. Standard przewiduje cztery rodzaje umaszczenia sznaucerów miniaturowych: czarne, czarno-srebrne, "pieprz i sól" i białe.

[edytuj] Charakter

Sznaucer miniaturowy ma temperament i zachowanie małego psa, charakterem natomiast jest zbliżony do sznaucera średniego. Psy tej rasy są wierne i mocno przywiązane do swojego właściciela. Główne cechy sznaucera miniaturowego to inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujność. Jest psem do towarzystwa, nadaje się również na psa stróżującego. Dobrze znosi warunki miejskie.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Sznaucer miniaturowy jest odporny na warunki pogodowe i wiele chorób. Rzadko występują u nich także choroby wrodzone. Czasem mogą mieć problemy ze skórą, w starszym wieku podatne są na jaskrę. Często chorują też na nerki.
Sznaucer miniaturowy wymaga regularnego szczotkowania i trymowania

Sznaucer średni – rasa psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery.
Sznaucery pochodzą ze znanych z hodowli owiec i bydła obszarów Bawarii i Witembergii na południu Niemiec, gdzie można natrafić na wzmianki o średnim sznaucerowatym psie już w XVI w. Dawniej dotrzymując kroku koniom, towarzyszył dyliżansom w długich trasach, potrafił także zwalczać gryzonie w miastach.

[edytuj] Wygląd

[edytuj] Budowa

• głowa jest mocna, wydłużona, zwężająca się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Kufa ma kształt umiarkowanie ściętego klina
• oczy są ciemnej barwy, owalne
• uszy są wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
• tułów jest zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Grzbiet krótki opada ku tyłowi.
• ogon osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

Głowa sznaucera średniego

[edytuj] Szata i umaszczenie

Okrywa włosowa jest szorstka, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Umaszczenie jakie występuje to pieprz i sól, srebrne oraz rzadziej całkowicie czarne. Białe plamy na głowie, piersi i kończynach są niepożądane.

[edytuj] Użytkowość

Sznaucer średni jest psem stróżującym i towarzyszącym



Sznaucer olbrzym – rasa psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery.
Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.

[edytuj] Użytkowość

Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny).

[edytuj] Temperament

Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.

[edytuj] Budowa

• głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie

• oczy: ciemnej barwy, owalne

• uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)

• tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem

• ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

[edytuj] Szata i umaszczenie

Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Sznaucer olbrzym w towarzystwie sznaucera miniaturowego. Dwa przykłady umaszczenia typu "pieprz i sól".

[edytuj] Utrzymanie

Konieczność systematycznego trymowania sierści.

[edytuj] Ciekawostki

Za oficjalną datę powstania rasy (wg E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.

Labrador retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.
Nazwa rasy pochodzi od półwyspu Labrador w Kanadzie (pomimo tego, iż psy te w rzeczywistości pochodzą z Nowej Fundlandii) oraz od angielskiego czasownika "to retrieve" (przynosić), co wiąże się z zadaniami, jakie spełniają w myślistwie.
Podobnie jak nowofundland i landseer rasa pochodzi ze wschodnich wybrzeży Kanady. W XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących). Do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury (błędnie nazywając je "psami z Labradoru"), który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku rasa została zatwierdzona w Wielkiej Brytanii jako pies myśliwski^{[potrzebne źródło]}.

[edytuj] Wygląd

[edytuj] Wzorzec rasy

• Oczy: Średniej wielkości; o inteligentnym, łagodnym wyrazie; brązowe lub orzechowe.
• Uszy: Niezbyt duże ani ciężkie, przylegające ściśle do głowy, osadzone dość daleko z tyłu.
• Zgryz: Szczęka i zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górny rząd siekaczy przykrywa rząd dolny, stykając się z nim.
• Szyja: Gładka, mocna, osadzona w poprawnie ustawionych łopatkach.
• Kończyny przednie: Łopatki długie, ustawione ukośnie. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, od łokcia do podłoża proste, zarówno widziane z przodu, jak i z boku.
• Tułów: Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Prosta górna linia. Szerokie, silne, mocne lędźwie.
• Umaszczenie:
  • czarne
  • biszkoptowe (w odcieniach od jasnokremowego do ogniście rudego)
  • czekoladowe/wątrobiane (występujące najrzadziej)

• 

  Umaszczenie czekoladowe
• 

  Umaszczenie czarne
• 

  Umaszczenie biszkoptowe

• Sierść: Cecha charakterystyczna; krótka, gęsta, przylegająca, niefalista, twarda w dotyku. Nieprzepuszczający wilgoci podszerstek.
• Łapy: Okrągłe, zwarte; dobrze wysklepione palce i poprawnie rozwinięte opuszki.
• Ogon: Cecha charakterystyczna; bardzo gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości, bez "pióra", pokryty krótkim, grubym, gęstym włosem.
• Kończyny tylne: Zad dobrze wykształcony, nieopadający w kierunku ogona; dobrze kątowane stawy skokowe, krowia postawa w najwyższym stopniu niepożądana.
• Wrażenie ogólne: Mocnej budowy, zwarty, bardzo aktywny; szeroka czaszka, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione, lędźwie i kończyny tylne mocne i szerokie.

[edytuj] Zachowanie i charakter

• żywiołowe, lubią zabawy także z innymi psami.
• wytrzymałe, aktywne i silne, przywiązują się do swoich opiekunów.
• lubią pływanie i zabawy z dziećmi.
• mają silną potrzebę pracy z przewodnikiem.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Trzeba zapewnić mu odpowiednią do jego potrzeb dawkę codziennego ruchu. Niespełnienie tego warunku prowadzi do otyłości powodującej choroby stawów, a także nadpobudliwości oraz przyczynia się do wielu niepożądanych zachowań. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.

[edytuj] Użytkowość

Pierwotnie był użytkowany jako pies myśliwski, aportujący postrzałki, głównie ptaki. Jedną z cech labradora jest umiejętność zapamiętania miejsca upadku kilku postrzelonych ptaków i następnie zaaportowanie jednego po drugim do myśliwego.
Ze względu na umiejętność współpracy z człowiekiem labradory są współcześnie wykorzystywane w różnych dziedzinach, nie związanych z łowiectwem, takich jak:

• psy ratownicze (gruzowiskowe, lawinowe i do ratownictwa wodnego),
• przewodnicy ociemniałych,
• psy rodzinne, sprawdzające się także w sportach kynologicznych,
• psy wykorzystywane w terapii chorych,
• psy policyjne wykorzystywane do wykrywania narkotyków,
• psy wykorzystywane przez straż pożarną do wykrywania miejsc podpaleń.
• psy wykorzystywane przez Służbę Celna do wykrywania wyrobów tytoniowych, narkotyków

[edytuj] Popularność

Według liczby psów oficjalnie zarejestrowanych w organizacjach kynologicznych labrador retriever to jedna z najpopularniejszych ras w Wielkiej Brytanii, USA i Polsce.


Golden retriever – jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.
Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858 r. lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości - i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.
Istnieje także teoria, według której skrzyżowano żółtego retriwera gładkowłosego o imieniu Nous z suką tweed water spaniela i otrzymano cztery, żółte szczenięta.
Następnie w celu uszlachetnienia rasy skojarzono je z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie znanymi jako flat coated retrievery), seterami irlandzkimi i prawdopodobnie z bloodhoundami. Nowa rasa tak przypadła do gustu angielskim hodowcom, że postanowili ją rozpowszechnić.
Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 r. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy.

[edytuj] Użytkowość

Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

[edytuj] Zachowanie i charakter

Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".

[edytuj] Wygląd

[edytuj] Szata, umaszczenie i budowa ciała

Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia Angielska (Europejska). Psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.
Linia Amerykańska. Psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).

[edytuj] Najczęstsze choroby

• Stawy
  • Dysplazja bioder
  • Dysplazja łokci
  • Zapalenie wiązadeł

• Oczy
  • PRA - postępujący zanik siatkówki
  • Katarakta
  • Dysplazja siatkówki
  • Zapalenie powieki
  • Dystrofia rogówki

• Uszy
• zapalenie uszu
• parwowiroza

Yorki – bo taka jest potoczna nazwa tych psów - to maleńkie i słodkie maleństwa, które urzekają nas swymi błyszczącymi zawadiacko czarnymi oczkami w których widać chęć zbrojenia czegoś. Ich jedwabistość i długość włosa jest jednym z głównych atutów wyglądu tych psów, ale nie tylko... Yorka można przyrównać do motorów marki Harley Davidson - każdy jest inny, każdy ma swój styl i osobowość... kochamy je bardzo...
Yorkshire Terrier jest małym psem o ogromnym charakterze. Wbrew ogólnie panującym poglądom, nie jest to pies z kokardką, który tylko wyleguje się na kanapie i nic nie robi. Yorkshire Terrier -y są psami o niespożytej energii i zawsze zaskakują swoich właścicieli swoimi pomysłami. Ich odwaga przerasta często wielkie psy - a dzieje się to za sprawą ich charakteru - ich przodkowie służyli człowiekowi do tępienia szkodników w przędzy i wyrobach włókienniczych. Yorki potrzebują bardzo dużo ruchu na świeżym powietrzu oraz stałego kontaktu z właścicielem. Chociaż zastanawiam się czy z tym „psim kontaktem” czasem nie jest na odwrót. Z moich obserwacji Wynika że 90% właścicieli Yorków śpi ze swoimi pociechami….i nie jest to zachowanie wymuszone przez naszego pupila. Co do wychowania naszego Yorkshire musimy wiedzieć, że wszystko zależy tylko i wyłącznie od nas !!! Pamiętajmy że przy braku konsekwencji w naszym działaniu możemy wychować krnąbrnego i niesympatycznego yorka.

Pielęgnacja Yorka - wymaga sporych poświęceń od właściciela. Jeżeli chcemy aby włos u naszego psa był długi i zdrowy musi być specjalnie pielęgnowany, a co za tym idzie wymaga odpowiednich kosmetyków i to nie byle jakich , kupionych w zwykłym sklepie zoologicznym tylko specjalnych - które powstały specjalnie dla tej rasy. Częste szczotkowanie, oliwienie oraz papilotowanie włosa  to podstawa pielęgnacji naszego yorka. Wbrew pozorom yorki ogromnie lubią częste czesanie (jeżeli oczywiście robimy to bardzo delikatnie).
Strzyżenie psów - jeżeli nie chcemy aby nasz York miał długą szatę proponuję udać się z nim do salonu fryzjerskiego gdzie w profesjonalny sposób zostanie obcięty na "sportowo" co z pewnością doda mu uroku, niż miałby biegać po naszym ogródku z postrzępionymi włosami.

Kończąc swoją wypowiedź na temat tych wspaniałych psów nadmienię że wszystkie osoby które myślą o zakupie Yorkshire Terrier -a, muszą pamiętać o tym, że nie jest to zabaweczka tylko mały pies z ogromnym charakterem, który za odrobinę uczucia z naszej strony odda całego siebie...

Yorki szczeniaki

Yorki

Jeżeli nadal jesteście Państwo zdecydowani na zakup małego przyjaciela rodziny to serdecznie zapraszam do oglądnięcia szczeniaków znajdujących się w ofercie hodowli "Srebrny Wiatr". Hodowla posiada w sprzedaży piękne Szczeniaki o doskonałej budowie, umaszczeniu oraz wyśmienitym gatunku włosa pochodzące z najlepszych skojarzeń w Polsce.

Kontakt z naszą hodowlą

Hodowla psów rasy Yorkshire Terrier

tel. 691540929

Bokser – jedna z ras psów, należąca, wg klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) do grupy II - pinczerów, sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów pasterskich, psów do bydła oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie mastifa. Należy do ras podlegających próbom pracy.
Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.

[edytuj] Wygląd

[edytuj] Wygląd ogólny

Grzbiet nosa tego psa jest skrócony, a Stop jest wyraźnie zaznaczony. Psy tej rasy mają tzw. przodozgryz, czyli dolne siekacze wystają przed górne. Uszy kopiowane lub wiszące, szeroko rozstawione. Ogon zazwyczaj wysoko osadzony, wcześniej najczęściej kopiowany. Współcześnie kopiowanie (a także nakłanianie do kopiowania) jest w wielu krajach (w tym w Polsce) prawnie zabronione.

[edytuj] Szata i umaszczenie

• Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
• Umaszczenie jest żółte lub pręgowane, choć zdarzają się psy czarne i białe. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemno-rudo-brązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.

Głowa boksera

[edytuj] Zachowanie i charakter

Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Jest bardzo cierpliwy i delikatny w stosunku do dzieci. Ich charakter oceniany jest za pomocą testów psychologicznych przez ZKwP. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco: "Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać na niego wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jest psem mało wymagającym a równocześnie bardzo czystym, jest ceniony zarówno jako pies rodzinny, obrończy, towarzyszący i służbowy."

[edytuj] Użytkowość

Pies towarzyszący, pies obronny. Boksery używane są również w ratownictwie, w dogoterapii oraz jako psy policyjne.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji stawu biodrowego, zwyrodnienia kręgosłupa i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 10-11 lat. U psów tej rasy istnieje ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka. Boksery są psami podatnymi na nowotwory, alergie, oraz zapalenia górnych dróg oddechowych. Są psami bardzo źle znoszącymi skrajne, tj. bardzo wysokie i bardzo niskie temperatury, m.in. ze względu na budowę kufy. Bokser jako pies nieposiadający podszerstka, jest psem mało odpornym na chłód, dlatego trzymanie go w kojcach, budach jest niewskazane.

[edytuj] Popularność

W Polsce rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi


Pies faraona - , Krótki rys historyczny
Nazwą "pies faraona" określano początkowo wszystkie psy z obszaru wybrzeży i wysp Morza Śródziemnego, a niekoniecznie związane z populacją psów występujących w Egipcie. Nadano ją jednak, ponieważ przypominały staroegipskie charty zwane tesemami, których wizerunkami przyozdabiano ściany grobowców faraonów. Natomiast różniły się od psów w typie podenco. Te śródziemnomorskie psy wyglądem przypominały formę pośrednią między chartem a psem gończym. Od 1974 roku rasa została uznana przez angielski Kennel Club pod nazwą Pharaoh hound. W 1977 roku FCI pod tą samą nazwą zarejestrowało tę rasę i przyjęło wzorzec wydany przez Maltę.
W rejonach, z których pochodzi ta rasa (z Malty i jej okolicznych wysp) nazwaną jest kelb tal fenek co dosłownie oznacza pies królika. Na Maltę pies faraona przybył najprawdopodobniej z Fenicjanami lub Kreteńczykami, którzy posiadali psy w podobnym typie.

[edytuj] Użytkowość

Dawniej wykorzystywany jako pies myśliwski, współcześnie jest psem towarzyszącym.

[edytuj] Charakter i temperament

Pies faraona jest psem czujnym, aktywnym, rodzinnym o wysokim stopniu posłuszeństwa. Chętnie nawiązuje kontakty z innymi psami, ale wobec obcych ludzi może być powściągliwy. Jednak rzadko bywa agresywny. Bardzo przywiązany i dość serdeczny wobec swoich domowników. Z drugiej strony jest też niezależny, co może mieć od czasu do czasu swój wyraz w upartości. Ma silny instynkt łowiecki.

[edytuj] Szata i umaszczenie

Jasnobrązowe, rudobrązowe, jasnorude i rude, białe znaczenia na kończynach. Nos jest wątrobiany lub cielisty.

[edytuj] Ciekawostki

W rejonie Europy Środkowej jest rasą nieznaną, natomiast zyskał popularność w krajach skandynawskich: Finlandii i Szwecji.

Jamnik (niem. Dackel) – jedna z ras psów pochodząca z Niemiec. Niemiecka nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu "borsuczy pies", etymologia nazwy związana jest z jego zbliżoną do borsuków budową oraz wykorzystywaniem tej rasy do polowania na zwierzęta ryjące nory.

• krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy,
• oraz w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy,
• maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,
• wysokość w kłębie: 17 do 25 cm,
• waga: waga jamnika standardowego (największej z ras jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg^[1],
• obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm,
• przeciętna długość życia – 12 lat^[2],

Charakter[edytuj]

Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego maja predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.

Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.

Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.

Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci.

Historia[edytuj]

Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.

Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".

Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.

Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.

  Wikimedia Commons ma galerię ilustracji związaną z tematem:
Jamnik

Choroba kręgosłupa[edytuj]

Objawy[edytuj]

• ból
• niemożność ruchu
• zgarbiony grzbiet
• niechęć do dotyku
• trudności w poruszaniu się
• niepokój
• piszczenie podczas chodzenia
• największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
• niedowład
• potykanie się i ślizganie
• "chód foki"
• nietrzymanie czynności fizjologicznych

Leczenie[edytuj]

• podawanie środków przeciwbólowych
• podawanie witamin z grupy B
• lekkostrawna dieta
• jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
• preparaty ze strychniną
• nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym
• szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów
• zginanie i rozprostowywanie kończyn
• bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap

 
Dalmatyńczyk (chorwacki Dalmatinac) - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana wraz z rodezjanem do sekcji ras pokrewnych.
Psy te w średniowiecznej Dalmacji wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie. Rasa ta przywędrowała do Polski pod nazwą Dalmatinnis^{[potrzebne źródło]}.

[edytuj] Wygląd

Głowa dalmatyńczyka o brązowych łatach

[edytuj] Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest czysto białe z ostro odgraniczonymi, okrągłymi czarnego lub wątrobianobrązowego koloru cętkami. Pojawiają się one już u około dwutygodniowych szczeniąt, które rodzą się białe. Średnica plam wynosi 20-30 mm. Plamki na głowie, pysku, uszach, nogach, ogonie i skrajnych partiach tułowia powinny być mniejsze, niż na pozostałych częściach ciała. Nos psów w czarne cętki powinien być czarny, w brązowe łatki zawsze czekoladowy. Oczy psów białych w czarne cętki mogą być czarne, niebieskie lub brązowe, a psów cętkowanych brązowo-żółte lub brązowe; mogą występować też niebieskie. Sierść jest krótka, twarda, zbita i zwarta.

[edytuj] Zachowanie i charakter

Jest to pies odważny, czujny, zrównoważony. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Aktywny i towarzyski, sprawdza się jako pies rodzinny, jeśli jest odpowiednio prowadzony.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Dalmatyńczyki gubią dużo włosów, w czasie linienia (na wiosnę i jesienią) istnieje konieczność wyczesywania włosa raz na dzień przez ok. 10 min. Spotykane problemy zdrowotne u tej rasy to kamica moczanowa, głuchota, młodzieńcza nefropatia, cisawica, skręt żołądka. Średnia długość życia psów tej rasy to ok. 14-17 lat.

Mops – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.
W historii mopsa można znaleźć różne hipotezy pochodzenia jego przodków. Najbardziej wiarygodna (wg Veldhuisa) jest teoria mówiąca o przybyciu mopsa z Chin szlakiem jedwabnym. Ta rasa, jak donoszą historycy i archeolodzy, mogła być tworzona nawet przez 1000 lat w obrębie Dworu Chińskiego. Odkrywane są szkielety mopsów w starych antycznych grobowcach z niemalże każdej dynastii. Do wojen opiumowych (XIX wiek) mopsy jak i inne chińskie miniaturowe rasy mogli posiadać tylko przedstawiciele dworu cesarskich Chin. Za hodowlę poza murami pałacu groziła kara śmierci. Te psy pozostawały przez setki lat tajemnicą zarówno dla świata, jak samych Chińczyków. Sytuację zmieniły dopiero liczne potyczki wojskowe (w tym wyżej wspomniana wojna) oraz kontakty handlowe brytyjsko-chińskie, dzięki którym Brytyjczycy weszli w posiadanie chińskich małych psów do towarzystwa. W tym okresie zaistniała moda na tego typu psy, które były w posiadaniu m.in. królowej angielskiej. XX wiek okazał się najtragiczniejszy dla mopsów. Podczas rewolucji kulturalnej w Chinach doszło z rozkazu Mao Zedonga do wybicia 90% populacji, przetrwały niemalże tylko te z miast kolonialnych (Hongkong). Od tamtej pory zaczęto w Chinach psy uważać za luksus burżuazji. Dopiero w latach 90. zniesiono zakaz posiadania ich na terenie miast, wprowadzając jako ogranicznik wysokie opłaty^{[potrzebne źródło]}.

Wygląd[edytuj]

Mops o czarnym umaszczeniu

Budowa[edytuj]

Mops posiada krępe, zwarte ciało. Wzorzec tej rasy opisuje kufę jako "krótką, tępą i kwadratową".

Szata i umaszczenie[edytuj]

Najczęściej spotykane umaszczenie to piaskowe z czarną maską, ale dopuszczalne jest także płowe, czarne i srebrzyste.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Pies tej rasy jest kontaktowy i towarzyski, więc źle znosi długotrwałą samotność. Wykazuje dość znaczny stopień posłuszeństwa i szybko przystosowuje się do życia w rodzinie.

Użytkowość[edytuj]

Mops jest typowym psem do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Jest dobrze przystosowany do życia w małym mieszkaniu, nie wymaga całogodzinnych spacerów na wolnym powietrzu. Ze względu na zredukowaną kufę spotyka się u tej rasy problemy z oddychaniem oraz z gałkami ocznymi (za bardzo wystającymi z czaszki).
Ważne jest częste oczyszczanie fafli mopsa, by zapobiec dość częstemu problemowi, występowania grzybicy w jego "zmarszczkach".

Popularność[edytuj]

W Polsce mops staje się coraz bardziej popularny ze względu na niewielkie wymagania dotyczące utrzymania i pielęgnacji.

Ciekawostki[edytuj]

W XVIII wieku jedno z towarzystw należących do loży masońskich założyło zakon na ziemiach niemieckich, którego symbolem stał się mops. Pies ten był postrzegany przez członków tego stowarzyszenia jako uosobienie zaufania i wierności. W 1745 roku oficjalnie powstał w Norymberdze Zakon Mopsów, do którego najczęściej należeli ewangeliccy szlachcice^[1].
Obecnie w Chinach wartość mopsa sięga wartości rodzinnego samochodu^{[potrzebne źródło]}. Tradycja zaczerpnięta z Dworu traktuje, że mopsy mogą być przekazywane jedynie jako prezent dla dobrej, lubianej, miłej osoby. Inaczej rzekomo nie posiadają duszy

Buldog angielski – jedna z ras psów, zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym
Buldogi angielskie to stara rasa wywodząca się z linii buldogów. Buldogi wyodrębniły się z mastifów około 1100 lat temu.
Na początku XVIII wieku w Anglii, w wyniku krzyżówek powstała ta rasa, niepodobna wyglądem do dawnego buldoga i spełniająca inne zadania. Od połowy XIX wieku sylwetka buldoga angielskiego uległa znacznej zmianie, upodabniając się do obecnego wzorca. Buldog stał się znacznie wyższy, szerszy, masywniejszy, o dużej głowie, zachowując krótką kufę z odkładającymi się do tyłu uszami w tzw. "płatek róży". Z czasem zaczęto też odchodzić od fałd skórnych, pozostawiając tylko jedną, za nosem.

Wygląd[edytuj]

Budowa[edytuj]

Głowa buldoga angielskiego – szkic wykonany na wystawie w Sopocie.

Nieduży, masywny pies o bardzo skróconej kufie.

Szata i umaszczenie[edytuj]

W związku z umaszczeniem najczęściej spotyka się odmiany buldoga angielskiego: złoty, biały, pręgowany, złotobiały, białozłoty, pręgowany z białym (wzór kolorystyczny musi zmniejszać się od ogona w kierunku głowy).

Zachowanie i charakter[edytuj]

Buldogi mają wesołe, łagodne i cierpliwe usposobienie. Są czujne, nie wymagają zbyt dużo ruchu i nie są hałaśliwe. Skore do zabawy zarówno z dziećmi, jak i z osobami dorosłymi.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Okolice oczu i fałdy na nosie wymagają regularnej pielęgnacji. Średnia długość życia psa wynosi 10 – 12 lat


Buldog francuski – jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.
Pochodzenie tej francuskiej rasy jest niemal w całości angielskie. Przodkami Bouledogue Français był zapewne buldog angielski oraz terier - pies w typie dziś nie istniejącego White English Terriera i mops. Psy angielskie znalazły się na terytorium Francji wraz z liczną grupą tkaczy emigrujących na kontynent w poszukiwaniu pracy.

Wygląd[edytuj]

Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Ogon krótki.

Głowa buldoga francuskiego

Umaszczenie i sierść[edytuj]

Płowa, pręgowana lub nie, ze średnią lub dużą ilością bieli. Wszystkie odcienie barwy płowej są dopuszczalne, od czerwonego do jasnobrązowego (kawa z mlekiem). Psy całkowicie białe klasyfikuje się jako "płowe z dużą ilością bieli". Włos krótki, gładki, przylegający i miękki.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Buldog francuski jest to pies łagodny i towarzyski. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walk. Jest skłonny do alergii pokarmowych. Przywiązuje się silnie do właściciela, akceptuje łatwo inne zwierzęta w swoim otoczeniu.

Użytkowość[edytuj]

Obecnie buldog francuski jest psem rodzinnym i towarzyszącym.

Zdrowie[edytuj]

Ze względu na krótką kufę, wymaga specjalnej pielęgnacji okolic pyska. Buldog francuski ma skłonność do chorób skóry oraz oczu.


Bullterrier (ang. bull terrier) – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do terierów w typie bull.
Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bullterriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.
Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bullterriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.

Bulterier z 1915 roku

James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białej maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność. Pierwsze wzmianki na temat bulterierów w Polsce pochodzą ze Lwowa z okresu międzywojennego. Niestety brak jakichkolwiek dokumentów na ten temat. Po drugiej wojnie kilka egzemplarzy pojawiło się w ambasadzie brytyjskiej w Warszawie.

Bulterier standardowy i Bulterier miniaturowy

Głowa białego bulteriera

Bullterrier podczas agility

[edytuj] Wygląd

Mocno zbudowany i umięśniony, proporcjonalny i ruchliwy. Sprawia wrażenie żywotnego, rezolutnego i inteligentnego. Jego unikalną cechę stanowi opadająca linia kufy (downface) i jajowaty kształt głowy. Niezależnie od wzrostu, psy powinny mieć wygląd samczy, a suki suczy

[edytuj] Budowa

Psy o mocnej budowie, muskularne, proporcjonalne. Charakterystyczny profil głowy nie pozwala pomylić bulteriera z innymi terierami typu Bull. Głowa powinna być długa, mocna i masywna po koniuszek kufy, ale nie toporna. Oglądana z przodu jest jajowata i doskonale wypełniona, bez wklęśnięć i załamań. Profil łagodnie zagina się ku dołowi od szczytu czaszki po truflę nosową. Mózgoczaszka między uszami jest prawie płaska.

[edytuj] Szata i umaszczenie

Włos krótki, przylegający, jednolitej struktury, lśniący, twardy w dotyku. Zimą pies może mieć miękki podszerstek. U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne.

[edytuj] Zachowanie i charakter

Bulterier jest psem zrównoważonym, żywym (lecz nie nadpobudliwy) i bystrym, lecz często upartym. Wymaga wczesnej socjalizacji z innymi zwierzętami domowymi. Tolerują dzieci, jednak ich kontakty z nimi muszą odbywać się pod kontrolą osób dorosłych.

[edytuj] Użytkowość

Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień^{[potrzebne źródło]}, według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi. Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball.

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Wymaga doświadczonego i konsekwentnego właściciela, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bulteriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. Sierść krótka i przylegająca jest łatwa w pielęgnacji.
Jedną z najczęściej występujących chorób dziedzicznych, która może dotknąć tą rasę jest głuchota. W Polsce są dwa ośrodki wykonujące badanie słuchu metodą BAER pozwalające ocenić już w wieku szczenięcym słuch bulteriera. Świadoma eliminacja z hodowli osobników dotkniętych głuchotą całkowitą lub jednostronną pozwala minimalizować ryzyko przenoszenia i powielania tej wady w kolejnych miotach, a tym samym przyczynia się do wzrostu poziomu osobników zdrowych.

[edytuj] Popularność

Jej szczyt popularności w Polsce przypada na początek XXI wieku Teraz wyparły je popularne w Polsce amstaffy i pitbulle.

[edytuj] Ciekawostki

W początku XIX wieku szczurołapami były niedużych rozmiarów bull and terriers, później wraz z rozwojem tej "dyscypliny sportowej" zastąpiły je teriery, z których dwa o umaszczeniu black and tan (czarne z podpalaniem) przeszły do historii jako zdobywcy rekordów:

• Billy – zabił 100 szczurów w 6 minut 13 sekund,
• Jacko – udusił 1000 szczurów w godzinę i 40 minut.

W "gladiatorach" dr Fleig zamieścił reprodukcję kolorowanego sztychu przedstawiającego bulteriera z roku 1826 zwanego "Pincher", białego z łatami na głowie i u nasady ogona.

• Jednym z najlepiej znanych właścicieli bulterierów był generał George Patton. Jego pies nazywał się William the Conqueror, przez generała i jego rodzinę nazywany był Willie.

Bernardyn długowłosy – jedna z ras psów, należąca do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

Rys historyczny[edytuj]

Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa.

Wygląd[edytuj]

Budowa[edytuj]

Są to psy bardzo wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie nawet 100 - 130 kilogramów.

Szata i umaszczenie[edytuj]

Ze względu na szatę istnieją dwie odmiany bernardyna: krótkowłosa i długowłosa. Umaszczenie jest brązowo-białe i brązowo-żółte, białe w rude łaty. Ze względu na gęste i ciepłe futro, w obszarach poniżej gór, w lato bardzo mocno traci futro.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Dwumiesięczne szczeniaki bernardyna długowłosego

Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli - nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Użytkowość[edytuj]

Psy tej rasy są wykorzystywane w ratownictwie górskim (wykorzystywane są głównie krótkowłose) i w poszukiwaniach rożnego typu. Hoduje się je też jako psy stróżujące bądź domowe.

Ciekawostki[edytuj]

• Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że uratował on 40 osób, a zginął przy uratowaniu 41. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie (zobacz).
• W amerykańskim filmie Beethoven głównym bohaterem jest pies rasy bernardyn.

Choroby[edytuj]

Bernardyny są podatne na skręt żołądka (choroba śmiertelna w skutkach) oraz dysplazję stawów. Występują także problemy z uszami, oczami i ślinotokiem


Historia tej rasy sięga ponad 150 lat. Rasą, która po części stworzyła obecnego pit bulla był buldog. Dawniej buldog był zwinnym i muskularnym psem, bardzo przypominającym dzisiejszego pit bulla. W wielu amerykańskich książkach o tej rasie występuje on właśnie pod nazwą buldog. Jednak większość źródeł nie potwierdza tej teorii, ponieważ istnieją dowody na to, że pit bull to krzyżówka buldoga z terrierami. Powodem krzyżowania tych ras była chęć uzyskania idealnego psa do walki, czyli połączenia wytrzymałości, siły i odporności na ból buldoga z zaciętością i szybkością terierów.
Gdy w Anglii, w 1835 roku, szczucie byków zostało zakazane, na popularności zaczęły zyskiwać walki dwóch psów przeciwko sobie. Jednym z głównych poglądów na historię American Pit Bull Terriera jest teza, że psy stosowane do walk w ringu były nową rasą specjalnie do tego stworzoną. Niektórzy jej autorzy uważają obecną nazwę, American Pit Bull Terrier za podwójnie błędną, gdyż rasa nie powstała w Ameryce i nie ma nic wspólnego z terierami. Popularne przypisywanie pochodzenia tej rasy od skrzyżowania pomiędzy psami na byki i terierami wyjaśniają jako pomylenie z historią rozwoju angielskiego bulteriera, który jest zupełnie osobną rasą psów, a której powstanie jest dobrze udokumentowane. Rodowody tej rasy, jeśli kiedykolwiek były zapisywane na papierze, nie były dokładne, gdyż żaden z hodowców nie chciał ujawniać sekretów swojego sukcesu innym i tym samym umożliwić im powtórzenie swoich osiągnięć. Nie później niż w połowie XIX wieku rasa została ujednolicona pod względem użyteczności.

Wzorzec[edytuj]

United Kennel Club[edytuj]

• Głowa - powinna być średniej długości i prostokątna w kształcie.
• Czaszka - płaska i najszersza na wysokości uszu.
• Policzki - uwydatnione, skóra nie pomarszczona.
• Pysk - kwadratowy, szeroki i głęboki.
• Dobrze zaznaczone szczęki pokazują siłę. Dopuszczalny tylko zgryz nożycowy.
• Uszy - cięte lub nie, osadzone wysoko na głowie, wolne od fałd.
• Oczy - okrągłe,szeroko rozstawione, nisko i głęboko osadzone w czaszce. Kolor dowolny.
• Nos - powinien mieć szerokie nozdrza. Każdy kolor jest akceptowany.
• Szyja - muskularna i lekko wygięta w łuk, powinna się zwężać od ramion do głowy. Wolna od fałd i zmarszczek.
• Ramiona - silne i muskularne, z szerokimi, spadzistymi łopatkami.
• Grzbiet - krótki i silny, powinien mieć lekki spadek od kłębu do zadu. Nieco wygięty w lędźwiach, które powinny być lekko "podkasane".
• Klatka piersiowa - głęboka, ale nie za szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami.
• Żebra - dobrze wysklepione zwarte, zachodzące głęboko do tyłu.
• Ogon - krótki w porównaniu z rozmiarem psa, nisko osadzony i zwężający się ku końcowi. Nie powinien być noszony powyżej linii grzbietu i nie może być cięty.
• Kończyny - przednie powinny być duże, okrągłej kości, proste i równoległe do siebie. Śródręcza pionowe. Łapy mają być średniej wielkości, nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz. standard wymaga łap skierowanych do przodu. Tylne powinny być lekko kątowane i lżejsze, ale stosownie silne. Uda raczej długie i dobrze umięśnione.
• Chód - lekki i sprężysty, nie kołyszący i nie stąpający-"inochód".
• Sierść - lśniąca, krótka i sztywna w dotyku. Każdy kolor i znaczenia są dozwolone.
• Waga - nie jest ważna natomiast preferuje się dla suk od 13,6 kg do 22,7 kg, a dla psów od 15,9 kg do 27,2 kg.

American Dog Breeders Association[edytuj]

• SYLWETKA - pies kwadratowy, tzn. długość od kłębu do zadu = wysokości mierzonej od kłębu do ziemi. Gdy pies stoi normalnie, z pęciną lekko wysuniętą poza staw biodrowy, wydaje się trochę dłuższy niż jest w rzeczywistości. Stosunek wzrostu do masy ciała powinien być proporcjonalny.
• SZYJA - długa, dobrze umięśniona od karku do nasady czaszki.
• BIODRA - długie, spadziste, szerokie.
• OGON - nisko osadzony, długością sięgający trochę powyżej pęciny. Gruby u nasady, stopniowo zwężający się, zwisający w dół jak rączka staroświeckiej pompy.
• KOŃCZYNY

• tylne: kość udowa krótsza niż podudzie, staw kolanowy na wysokości 1/3 górnej części tylnej nogi.
• przednie: grube, masywne. Na pierwszy rzut oka przednie i tylne kończyny powinny robić wrażenie ciężkiego przodu i delikatnego tyłu, jednak przy silnych udach to tył jest najbardziej muskularna częścią ciała. Łapy małe i mocno osadzone na śródręczach i śródstopiach. Chód lekki i sprężysty.

• KLATKA PIERSIOWA - głęboka i eliptyczna, dobrze wysklepiona na górze, zwężająca się ku dołowi.
• RAMIONA - trochę szersze niż klatka piersiowa przy 8 żebrze, łopatka szeroka i płaska, pod kątem 45 stopni lub mniejszym w stosunku do podłoża, pod tym samym kątem, ale w przeciwnym kierunku powinna być kość ramienna, łokcie zaczynają się pod klatką piersiową - kości ramienne niemal równoległe do kręgosłupa.
• PRZEDRAMIONA - tylko trochę dłuższe niż ramiona, silnej kości, dwa razy grubszej od kości śródstopia przy pęcinie.
• GŁOWA - wielkości 2/3 szerokości ramion, o 25% szersza w policzkach niż szyja u podstawy czaszki. Odległość od tyłu głowy do stopu = odległości od stopu do koniuszka nosa. Grzbiet nosa dobrze rozwinięty, pysk pod oczami znacznie szerszy niż u nasady uszu. Kufa prosta, dobrze rozwinięta żuchwa, brak obwisłych warg. Głowa widziana z góry lub z boku wygląda klinowato, z przodu wydaje się okrągła.
• ZĘBY - zgryz nożycowy, kły ściśle zachodzące na siebie przy zamkniętym pysku (górna szczeka za dolną). Kły szerokie przy dziąsłach, zwężające się w kierunku końców. Zęby mocne i zdrowe, bez braków.
• OCZY - widziane z przodu - eliptyczne, z boku - trójkątne. Małe i głęboko osadzone.
• SKÓRA - gruba i luźna, bez fałd. Dobrze dopasowana do psa, fałdy pionowe jedynie na szyi i klatce piersiowej, nawet u psa w dobrej kondycji fizycznej.
• MIĘŚNIE - długie, z przyczepami głęboko w dole kości, daleko poza stawami.
• SIERŚĆ - każdej kombinacji kolorów, krótka i szczeciniasta, z połyskiem.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Psy tej rasy charakteryzują się siłą, walecznością i odpornością na ból. Posiadają jednocześnie przy takim zestawie cech zrównoważony temperament. Istnieją osobniki w tej rasie posiadające cechy gameness - niepohamowanie do walki pomimo bólu. Psy te posiadają silną, wrodzoną agresję, ale skierowaną przeciwko innym psom i zwierzętom, a nie ludziom. Co więcej, dobrze wychowany i poddany intensywnemu procesowi socjalizacji pitbull potrafi być przyjaźnie nastawiony nawet do innych psów.

Walki psów[edytuj]

Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia. Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.

Pit Bull Terrier jest rasą wywodzącą się w linii prostej z psów wyhodowanych w Anglii w XIX wieku i wykorzystywanych w walkach z innymi psami bądź zwierzętami. Angielskimi potomkami tych ras są Bulterier oraz Staffordshire Bull Terrier nazywany też potocznie stafikiem. Przywiezione do Ameryki stafiki szybko zyskały dużą popularność, ze względów użytkowych ceniono zwłaszcza zwierzęta o większym wzroście. W drugiej połowie XIX wieku uformowała się użytkowa rasa psów wykorzystywanych do walk psów, ochrony i stróżowania. Nowa linia nie od początku była hodowana w czystości rasy. Wraz z rozwojem społeczeństw zachodnich walki psów traciły na popularności, a większość hodowców odcięła się od tych praktyk. W Ameryce bojowe terriery poszły dwoma drogami. Hodowcy odcinający się od walk hodują swoje psy jako American Staffordshire Terrier i od dziesięcioleci wykonują pracę odwrotną do pracy twórców psów bojowych, próbując stworzyć z nich miłych domowników. Jednak walki psów nie zniknęły całkowicie, gdyż przynoszą duże dochody. Wykorzystywane w nich psy, Pit Bull Terriery, to szczytowe osiągnięcie tego procederu. Cenione są przede wszystkim za niezłomny charakter oraz chęć do walki, rozbudzaną z pokolenia na pokolenia. Do tego dochodzi wielka jak na masę ciała siła, zwinność oraz gibkość.

Ważne informacje[edytuj]

Pies ten jest uznawany za jedną z najniebezpieczniejszych ras psów i w związku z tym w wielu krajach jego hodowla przez osoby prywatne jest zakazana bądź obostrzona wymogiem posiadania pozwolenia lub rejestracji.
American Pit Bull Terrier często mylony jest z rasą American Staffordshire Terrier. Sytuacja ta wynika z faktu, że w USA istnieją dwie organizacje kynologiczne, które uznają inne rasy. Pies może być rejestrowany podwójnie, jako American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier, lub pojedynczo. Odróżnienie tych ras, jak twierdzą sami hodowcy, jest problematyczne. Opinie hodowców mówią że ewentualne kryterium rozróżnienia tych ras może stanowić charakter. American Pit Bull Terrier jest bardziej gameness, jednak współczesne niebiorące udziału w walkach psy hodowane przez miłośników cechę tę niemal całkowicie zatraciły^{[potrzebne źródło]}.

Prawo[edytuj]

W Polsce amerykański pit bull terrier został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne

Pochodzenie: Chiny, Afryka
Waga: do 5 kg.
Wielkoœć: 23-33 cm.
Sierœć: występujš dwie odmiany, z sierœciš wyłšcznie na głowie, łapach i ogonie oraz puszystš, posiadajšcš długš i miękkš okrywę
Umaszczenie: dowolne.
Idealna wielkoœć psa: 28-33 cm w kłębie, suki 23-30 cm.
Waga: 5 kg
Długoœć życia: 12 lat
(ródło: 4lapy.info)


Z powstaniem tej niezwykłej i rzadkiej rasy wišże się pewna chińska legenda. Opowiada ona o miłoœci pięknej i młodej dziewczyny o imieniu Lu do pięknego, acz ubogiego młodzieńca Tzu Li. Ojcem Lu był bogaty chiński kupiec, który - chcšc zapewnić córce przyszłoœć - postanowił wydać jš za zamożnego, choć niezbyt urodziwego szlachcica chińskiego Ho-Chana. Lu nie chciała zgodzić się z wolš ojca, ale to nie miało żadnego znaczenia. Jak mówi legenda, gdy po raz pierwszy ujrzała Ho-Chana, jej rozpacz była większa niż chiński mur. Okazał się on być starym, a nawet bardzo starym człowiekiem, o bladej i pomarszczonej twarzy. Miał duże odstajšce uszy, na czubku jego głowy sterczała kita długich, siwych i rzadkich włosów. Jego twarz "zdobiły" długie i cienkie wšsy, a z nosa wypełzały ostre, szare włosy. Dłonie starca były długie, pomarszczone i zakończone od dawna nie przycinanymi paznokciami, które wyrastały z powykrzywianych reumatyzmem i okrytych siwym puchem palców. Gdy piękna jak kwiat brzoskwini Lu opowiedziała swemu ukochanemu o matrymonialnych planach jej ojca, Tzu Li postanowił udać się po pomoc do czarnoksiężnika Ming-Czu znad Złotej Rzeki. Stary czarnoksiężnik po wysłuchaniu tej historii postanowił pomóc młodym kochankom i rzekł: „Zamienię Ho-Chana w psa... ale ... rzucone przeze mnie zaklęcie dotyczyć będzie także wszystkich dzieci poczętych z waszej miłoœci...” Zrozpaczeni kochankowie przystali na propozycję czarnoksiężnika Ming-Czu i wrócili do domu. Nazajutrz Lu i Tzu Li poszli na spacer nieopodal klasztoru Lu-Soon, gdzie mieli swš ulubionš altanę, a w niej na ławeczce siedział mały piesek z kitš długich siwych włosów na głowie, długimi pazurkami i nagim ciałem. Pełni wyrzutów sumienia, zabrali go ze sobš, a on nie odstšpił ich już nigdy. Lu i Tzu Li mieli dużo dzieci, lecz wszystkie miały postać małych, nagich piesków z czuprynkami długich włosów na głowie. Nie żałowali jednak nigdy, iż dla swej miłoœci poœwięcili dzieci, które podobno po ich œmierci trafiły do buddyjskich œwištyń, by je strzec przed złymi duchami i czarnoksiężnikami.

Tyle o grzywaczu mówi legenda. Jednakże zdania naukowców na temat pochodzenia nagich piesków sš podzielone. Wiadomo, że nagie psy istniały na Ziemi od tysišcleci.

Jedna z teorii, jak się wydaje najbardziej prawdopodobna, głosi, iż nagie psy powstały w drodze mutacji, a ich formš wyjœciowš był żyjšcy ponad pięć tysięcy lat temu nagi pies afrykański - Canis Africanis. Wielu naukowców skłania się ku tezie, że znane współczeœnie nagie rasy psów pochodzš od chińskich grzywaczy. Wiadomo, że chińscy żeglarze przywieŸli nagie psy do Ameryki już około XV-XVI wieku, a jakiœ czas póŸniej znane były one zarówno w Egipcie i Mongolii, Peru i Indiach. Niezależnie od miejsca i uwarunkowań kulturowych, nagie psy służyły kilku celom: leczniczym, religijnym, towarzyskim i ... kulinarnym. Ludowa medycyna przypisywała im lecznicze moce w chorobach reumatycznych, bólach, przeziębieniach, a nawet... chorobach umysłu.
Religie różnych kultur czciły te psy jako bliskie Thanatosowi - bogowi œmierci. Czasami, szczególnie w kręgu kultur Dalekiego Wschodu, hodowano większe nagie psy w celach kulinarnych i podawano je na stołach przedstawicieli bogatszych warstw społecznych.
Dziœ znane jest osiem ras nagich psów, z czego trzy zarejestrowane sš w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej - FCI; sš to: Perro Sin Pelo del Peru, Xoloizcuintle i Chinese Crested Dog czyli chiński pies grzywiasty, znany w Polsce pod nazwš chiński grzywacz.
Chińskie grzywacze znane były w Chinach już około dwa tysišce lat przed naszš erš. Wiadomo, że były one hodowane z niezwykłš dbałoœciš o czystoœć rasy, a osoby specjalnie szkolone do prowadzenia hodowli, nazywane Chan Cient, zajmowały wysoki szczebel w hierarchii społecznej. Dzięki dwóm chińskim naukowcom, Chiao Tai i Min Tao, którzy poœwięcili wiele lat badaniom na temat udziału zwierzšt domowych w historii Chin, mamy również informacje na temat historii chińskich grzywaczy. Z badań przeprowadzonych przez tych naukowców wynika, że około dwa tysišce lat temu istniały już dwa typy grzywaczy. Pierwszy to mały bezwłosy piesek o miękkiej skórze.

Oto cytat ze starochińskich manuskryptów: "... grzywa żurawia, ogon lwa i małpie stopy...". Mniejszy typ grzywacza znany był jako œwištynny i hodowano go głównie w klasztorach mnichów buddyjskich. Były to małe pieski o delikatnej budowie, ważyły około 5 kilo, miały długie jedwabiste włosy na głowie, a ich grzywa sięgała często aż do połowy szyi. Najczęœciej były bardzo kolorowe. Drugi typ był psem "użytkowym", czyli rzeŸnym. Były to psy tuczone i póŸniej zjadane, przeważnie przy okazji œwišt religijnych. Jak głosi cytat, były większe, nagie, ze szczecinš na głowie. Grzywacze w tym typie ważyły około 11 kilo; miały ciemnoszary kolor skóry, włosy na głowie sięgały nieco za ucho, ich grzywa była ciężka, ale nigdy bardzo długa.
Po dziœ dzień przetrwało wiele przekazów i legend o grzywaczach. Jeden ze starochińskich przekazów głosi, iż pewien chiński szlachcic miał psa podobnego do współczesnych grzywaczy. Trzymał go w klatce z koœci słoniowej, na jedwabnej poduszce, a dla towarzystwa pies miał dwa œpiewajšce ptaszki. Do opieki nad swoim ulubieńcem zatrudniał on młodych ludzi, którzy w specjalnej lektyce nosili pieska wszędzie tam gdzie udawał się bogaty szlachcic.
Najwczeœniejszy zapis o chińskim grzywaczu pochodzi z Chińskiej Kroniki Cesarskiej z roku 1200, gdzie opisany jest piesek syna cesarskiego: "... mały piesek z końskš grzywš (...), nazywał się Mały Konik..." Pies ten był dekorowany kosztownš biżuteriš i srebrnymi łańcuszkami. Był on noszony na jedwabnych poduszkach, pod parasolem - latem, a pod futrzanym okryciem - zimš.
Do Europy wzmianki o nagich psach docierały już w XVI wieku, ale długo jeszcze traktowano je jako swoiste zoologiczne kuriozum. Przez długi czas nagie psy trzymane były wyłšcznie w ważniejszych ogrodach zoologicznych lub unikalnych prywatnych kolekcjach, gdzie ich ceny dochodziły do 20 tysięcy dolarów amerykańskich. Pierwszym współczesnym hodowcš grzywacza jest Debra Woods z USA, która swš hodowlš "Crest Haven" zapoczštkowała hodowlę tej rasy na œwiecie. Poczštki były bardzo trudne, gdyż krzyżowane ze sobš nagie osobniki dawały coraz mniejsze mioty lub też nie rozmnażały się wcale.
Bez względu na typ budowy, w miotach rodzš się szczenięta bezwłose - z niewielkš iloœciš włosa na głowie, łapach, stopach i ogonie lub owłosione, okreœlane z angielska powder-puff - pokryte delikatnym welonem jedwabistego włosa. Nie uznawana poczštkowo owłosiona odmiana grzywaczy okazała się być niezbędnš w hodowli. Wszystkie nagie rasy psów (oprócz nagiego terriera amerykańskiego) występujš także w formie owłosionej, ale paradoksalnie tylko chińskie grzywacze uznane sš w tej odmianie przez FCI. W 1979 roku powstał amerykański klub grzywacza chińskiego.

Obecnie hodowla chińskich grzywaczy nie nastręcza specjalnych trudnoœci, gdyż pamięta się, by używać w niej osobników owłosionych, czyli powder-puff. Nazwa ta często jest błędnie tłumaczona na język polski jako długowłosa.
We wzorcu rasy czytamy: „Głowa wydłużona, z lekko zaokršglonš czaszkš. Kufa zwęża się ku nosowi, ale nigdy nie jest przesadnie szpiczasta. Nos jest dowolnego koloru. Na głowie grzywka włosów biegnšca od przełomu czołowego do szyi. Grzywka różnej szerokoœci i obfitoœci. Oczy jak najciemniejsze, œredniej wielkoœci, szeroko rozstawione. Uszy osadzone doœć nisko; duże i stojšce, owłosione lub nie. U odmiany owłosionej wzorzec dopuszcza uszy wiszšce, a komentarze do wzorca uznanych autorytetów uznajš je za bardzo typowe i pożšdane. Mocne szczęki i nożycowy zgryz to ideał. U psów bezwłosych zęby sš zwykle nieliczne i tak Ÿle ustawione, że trudno ustalić zgryz. Nie jest to błędem, lecz cechš uwarunkowanš genetycznie.
Szyja powinna być długa, wdzięcznie wkomponowana w obręcz barkowš. Noszona wysoko, lekko łukowata. Kończyny długie, wysmukłe. Tułów niezbyt krótki, sylwetka wyraŸnie prostokštna, giętka. Klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, doœć głęboka Zaznaczona talia. Łapy skierowane na wprost. Ogon wysoko osadzony, podnoszony w ruchu, opuszczony w postoju. Długi, zwężajšcy się, prosty. Wadliwy jest zawinięty lub kładziony na jeden bok. Pióropusz na ogonie długi, falujšcy w ruchu, ograniczony. U odmiany bezwłosej skóra jest delikatna, gładka, bez większych powierzchni owłosionych poza łapami, stopami, grzywkš i ogonem. U odmiany owłosionej szata jest wybitnie delikatna, utworzona z miękkiego podszycia z welonem długich włosów okrywowych. Każdy kolor włosa jest dopuszczalny.”
Nagie chińskie grzywacze przypominajš miniaturowe koniki. Wspaniałe proporcje, imponujšca grzywa, owłosiony ogon i łapy na tle nagiego ciała dajš wyjštkowy efekt. Majš one swych zaciekłych przeciwników, którzy twierdzš, iż nie można przekonać się do odrażajšcej nagoœci u psów, jak i fanatycznych wręcz zwolenników, którzy widzš doskonałe piękno w ekscentrycznej nagoœci tych małych piesków.
Nagie psy nie wymagajš specjalnie czasochłonnej pielęgnacji, wystarczy im cotygodniowa kšpiel i dobre kremy nawilżajšce, a latem kremy ochronne z filtrem. Nie bojš się one zimna choć oczywiœcie kochajš ciepło; wszystkie nagie rasy psów majš lekko podwyższonš temperaturę skóry i wszystkie posiadajš doskonały, zabezpieczajšcy je przed zimnem, mechanizm termoregulacyjny. Nieco więcej pracy jest z odmianš powder-puff. Codzienne szczotkowanie to doœć żmudna czynnoœć, za którš psy te specjalnie nie przepadajš, ale efekt finalny jest wart nawet półgodzinnego wysiłku. Sš to jedne z najładniejszych psów, poruszajšce się z niezwykłš gracjš i majšce w sobie sporo dostojeństwa.
W Europie psy te najpierw pojawiły się w Anglii, a następnie, za sprawš Joachima Weinberga z Niemiec rozpoczęła działalnoœć pierwsza europejska hodowla. Sprowadzone przez niego psy charakteryzowały się doœć wyrównanym wzrostem i posiadały ważnš dla rasy elegancję. Nie należy jednak zapominać, iż pierwsze grzywacze bardzo różniły się od dzisiejszych championów rasy, miały one często bardzo skšpš grzywę, minimalnie owłosione kończyny, a ich głowy były niejednokrotnie bardzo okršgłe w formie. W roku 1987 powstał w Niemczech pod przewodnictwem Weinberg'a - Międzynarodowy Klub Ras Psów Egzotycznych - CER (Club fur Exotische Rassehunde e.V.), działajšcy pod patronatem FCI, który zrzesza miłoœników i hodowców wszystkich uznanych nagich ras psów z całej Europy, a ostatnio także innych kontynentów.

W wielu krajach odmiany: naga i powder-puff sędziowane sš osobno, ale, z nieznanych powodów, na naszych ringach oceniane sš razem. Pierwsze powder-puffy nie były tak imponujšce jak dzisiejsze; dopiero w latach siedemdziesištych w szwajcarskiej hodowli "Goldenberry" zaczęły pojawiać się wspaniałe psy z szatš do ziemi, przypominajšce wyglšdem miniaturowego afgana.
Owiane woalem długich włosów powder-puff, fantastycznie poruszajšcy się na ringu, niejednokrotnie potrafi podbić serca wielu miłoœników psów, a odmiana ta ma już wielu zwolenników. W cišgu ostatnich ponad trzydziestu lat hodowli grzywaczy na œwiecie znacznie zwiększyła się ich populacja, a rasa zyskała doœć znacznš popularnoœć. Jest wiele wybitnych hodowli, o których można pisać, sš wœród nich zarówno amerykańskie, jak i europejskie. Obecnie na najważniejszych wystawowych ringach prym wiodš hodowle z USA, Meksyku, Niemiec, Anglii, Szwecji, Szwajcarii, a ostatnio także z... Rosji.
Do Polski pierwsze grzywacze sprowadził Tomasz Spaltenstein w 1986 roku. Obecnie jest już doœć dużo polskich hodowli grzywaczy i pojawia się ich coraz więcej. Psy te stały się bardzo modne w pewnych kręgach. Grzywacz jest psem wyjštkowym. Niezależnie od odmiany, jest wspaniałym kompanem człowieka. Około trzy tysišce lat bliskoœci z homo sapiens spowodowały, że psy te bardziej niż inne sš od ludzi uzależnione, ale jednoczeœnie bardziej niż inne z ludŸmi zwišzane. Po dziœ dzień kochajš one sypiać wraz ze swymi opiekunami w łóżkach, tak jak przed setkami lat, gdy wygrzewały koje chińskich żeglarzy; potrafiš bronić swego domu jak przed wiekami chroniły buddyjskich œwištyń przed złymi duchami. Potrafiš wreszcie, jak zawsze swym uroczym, zabawnym charakterem bawić, dawać miłoœć i ciepło.
Nie ma chyba na œwiecie rasy bardziej przywišzujšcej się do swojego właœciciela. Psy te potrzebujš zainteresowania, ale nie sš nachalne i potrafiš w mig odgadnšć nastrój swojego pana. W odróżnieniu od innych małych psów, nie sš hałaœliwe. Tembr ich głosu nie jest drażnišcy, a wręcz przyjemny dla ucha. Bardzo lubiš zabawę i zwłaszcza w młodym wieku sš bardzo ciekawe œwiata. Nie ma w nich za grosz agresji czy przekory. Uwielbiajš pieszczoty i noszenie na rękach, co zapewne jest pozostałoœciš po luksusach, jakimi były otaczane w czasach cesarstwa chińskiego. Pozostawione same w domu płaczš jak dzieci, więc jeœli planujemy zakup psa, ale wiemy, że często będziemy musieli zostawiać go samego w domu, zdecydujmy się na innš rasę. Znane sš przypadki, kiedy pies po œmierci właœciciela niemal natychmiast zdychał.

Chiński grzywacz to pies kochajšcy całš rodzinę. Nie jest przyjacielem całego œwiata, ale też nie jest niczyim wrogiem. Odsunie się od natrętnego goœcia i natarczywego sędziego w ringu, ale bez przejawiania lęku czy agresji. Ma swojš godnoœć i nie przepada za obcymi. Nie sš to psy hałaœliwe, szczekajšce bez powodu. W grupie lubiš wspólnie zawyć, co w połšczeniu z ich lekkš budowš i skłonnoœciami do "małych polowań" stawia je bliżej chartów lub lekkich psów gończych. Z drugiej strony, ich ekstrawertyczna osobowoœć i nieopanowana miłoœć do domowników bardziej zbliża je do psów ozdobnych. Odmiana bezwłosa to wymarzony pupil dla kogoœ, kto potrzebuje oryginalnego zwierzęcia lub ma alergię na sierœć psa, a chciałby go posiadać. Psy te sš niezwykle towarzyskie, stale pożšdajšc obecnoœci człowieka. Bardzo lubiš żywiołowe zabawy i energiczne spacery na miarę ich wielkoœci. Nie majš specjalnych wymagań żywieniowych, jednak nie należy ich przekarmiać, ponieważ majš tendencję do tycia. Odmiana bezwłosa uczulona jest na wełnę i bardzo wrażliwa na promienie słoneczne, więc nie polecamy wspólnego opalania.

W tekœcie wykorzystano fragmenty publikacji autorstwa Alberta Kurkowskiego „Moda na ekstrawagancję”(hodowca.pl), oraz materiały ze stron internetowych:4lapy.info, dogs.pl

Hodowla Japońskiej rasy: Akita inu Japoński

Hodowla Grodzki Zakątek zajmuje się hodowlą psów rasy akita inu ponad 10 lat. Wciąż inwestując w nowe nabytki, staramy się aby nasze akity godnie reprezentowały wizerunek tej wspaniałej rasy.
Nasze akity są bardzo spokojne w stosunku do rodziny jak i dla samych siebie. Mamy dwie dorosłe suki i jednego dorosłego psa, gdy wypuszczamy je na wybieg są razem i nie robią żadnych kłopotów. Mimo ich wspaniałego charakteru i przywiązania do całej rodziny, bardzo dobrze pilnują domu. Nasza hodowla akita inu znajduje się w Środzie Wielkopolskiej blisko Poznania tel. 061/285-44-83 lub 061/285-69-23 lub kom. 665 620 836

Kilka słów o naszej hodowli akita inu

Prowadzę hodowlę psów rasowych wspólnie z moim ojcem i synem. Można by powiedzieć, że jest to rodzinna obsesja na punkcie psów :)

Hodowla psów akita inu to moja pasja

Od dziecka uwielbiałem psy a moim największym marzeniem było je hodować. Gdy poznałem japońskie psy akita inu moje marzenie już na dobre się ziściło. Poza tym mój ojciec jest już na emeryturze i też bardzo lubi zajmować się psami. Więcej czasu spędza z nimi na podwórku niż w domu.

Akity inu

Szukałem rasy w której psy nie są agresywne. Łatwo podlegają tresurze. Są wierne i oddane rodzinie. Są odporne na choroby. Takie właśnie są świetne japońskie psy akita inu.

Doberman – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów, szwajcarskich psów pasterskich oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera, w podsekcji psów w typie pinczera.
Rasa wywodzi się z Niemiec, a jej nazwa pochodzi od nazwiska Karla Fryderyka Louisa Dobermanna (1834 - 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również lekarzem, poborcą podatkowym, policjantem i oprawcą. Nigdzie nie odnotowano jakich ras użył do stworzenia dobermana, ale były to prawdopodobnie: owczarek, rottweiler, wyżeł niemiecki, oraz być może beauceron z wyżłem weimarskim. W celu uszlachetnienia rasy w późniejszych latach, dobermana skrzyżowano z terrierem manchesterskim i greyhoundem, co poprawiło jego walory fizyczne oraz sylwetkę. Wyhodowane psy często były używane jako psy stróżujące i policyjne.

Wygląd[edytuj]

Sylwetka dobermana powinna być zbliżona do kwadratu, szyja smukła i dobrze umięśniona. Głowa dobermana jest sucha, (brak luźnej skóry), oczy są o kształcie migdała, ciemnych tęczówkach i żywym wyrazie, barwa nosa zgodna z umaszczeniem. Mocne szczęki i dobrze wypełniona kufa. Uszy oklapłe, dosyć wysoko osadzone, często cięte na typ tzw."wiewiórki". Wzrost ok. 70cm u psów i 68cm u suk.

Budowa[edytuj]

Długość tułowia od rękojeści mostka do guza siedzeniowego nie powinna u psów przekraczać 5%, a u suk 10% wysokości w kłębie. Tył powinien być mocny, klatka piersiowa powinna sięgać za łokieć, przedpiersie dobrze rozbudowane.

Mechanizm ruchu[edytuj]

Ma on duże znaczenie zarówno dla zdolności użytkowej, jak i eksterieru psa. Chód jest elastyczny, zwinny, swobodny i obszerny. Przednie kończyny wyrzucane są możliwie jak najdalej. Kończyny tylne zapewniają wydajną i elastyczną siłę napędową. Ogólne wrażenie chodu dobermana przypomina chód rasowego konia dorożkarskiego.

Szata i umaszczenie[edytuj]

Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny. Najpopularniejsze umaszczenie dobermanów to czarne - podpalane. W Polsce równie znaną odmianą umaszczenia jest czekoladowe - podpalane. Istnieją również inne kolory umaszczenia takie jak: płowy, niebieski, podpalany i biały 10-09^{[potrzebne źródło]} (FCI - nie klasyfikuje tych umaszczeń).

Zachowanie i charakter[edytuj]

Doberman jest psem o zrównoważonym, silnym charakterze. Mimo swego temperamentu i ruchliwości potrafi zachować spokój. Jest psem przywiązującym się silnie do członków rodziny, jego kontakty z dziećmi powinny być pod nadzorem osób dorosłych. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego. Pełen temperamentu i energii, wymaga sporej, codziennej porcji ruchu.

Użytkowość[edytuj]

Pies obronny i stróżujący, towarzyszący. Współcześnie rasa ta jest także zaliczana do ras psów służbowych - policyjnych.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten w zimniejszym klimacie stosunkowo łatwo marznie. Jego krótki, twardy i ścisłe przylegający do skóry włos nie wymaga wiele pielęgnacji

Polski owczarek podhalański – jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Owczarek podhalański jest jedną z pięciu ras polskich uwzględnianych przez FCI; kontrolowana hodowla od około 1920 roku; pierwsza wystawa klubowa psów rasowych w Zakopanem w 1973 roku (zgłoszono 65 psów); ostatnie zmiany we wzorcu z dnia 08-10-1988; występuje przede wszystkim w Tatrach i Beskidach, spotykany także w Sudetach i Bieszczadach; typ owczarka spotykanego w Tybecie, na Kaukazie i w Mongolii, co wskazywałoby na pochodzenie wszystkich tych ras od doga tybetańskiego.

[edytuj] Użytkowość

Polski owczarek podhalański jest psem pasterskim i stróżujacym. Przed wojną używany przez policję i wojsko jako pies stróżujący i patrolowy, przez GOPR wykorzystywany jako lawinowy pies ratowniczy.
Polski podhalańczyk od lat pomaga góralom w wypasie owiec. Jego praca polega na pilnowaniu stad przed dużymi drapieżnikami, lecz obecnie nie ma to tak dużego znaczenia jak dawniej, gdyż populacja niedźwiedzi i wilków w Tatrach bardzo się zmniejszyła. Prócz tego używany jest również do pilnowania zagród i domostw.

[edytuj] Temperament

Pies z natury łagodny, czujny, dobrze tolerujący dzieci. Bardzo przywiązuje się do właściciela. Jest posłuszny. Odznacza się wysoką inteligencją.

[edytuj] Budowa

• Sylwetka - prostokątna; tułów długi, masywny; kłąb wyraźnie zaznaczony; ogon długi i owłosiony, noszony poniżej linii grzbietu; szyja i uda obficie owłosione; kończyny muskularne; głowa mocna, wysoko noszona, oczy i nos ciemne, uszy trójkątne, średnio duże, przylegające.
• Głowa - proporcjonalna, mózgoczaszka z profilu lekko wypukła. Bruzda czołowa płytka, stop wyraźny, ale niezbyt stromo załamany. Kufa mocna, zwężająca się łagodnie, szeroka, tej samej długości lub nieco dłuższa niż mózgoczaszka. Wargi ściśle przylegające, ciemne, zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy. Wierzchołek nosa czarny.
• Oczy - średniej wielkości, wyraziste, nieco skośnie osadzone, ciemnopiwne. Brzegi powiek ciemne.
• Uszy - osadzone na wysokości zewnętrznego kącika oczu lub nieco wyżej, średniej długości, trójkątne, dosyć grube i mocno owłosione. Przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy.
• Tułów - długi i masywny, kłąb wyraźny. Klatka piersiowa głęboka, żebra skośne, nieco płaskie. Grzbiet prosty, szeroki, lędźwie szerokie, dobrze związane, zad lekko spadzisty. Brzuch nieznacznie podciągnięty.
• Kończyny przednie - muskularne, proste, mocne, ale o niezbyt grubej kości. Łopatki skośne, przylegające, śródręcze nieznacznie wysunięte ku przodowi. Łapy duże, zwarte, owalne. Owłosienie między opuszkami.
• Kończyny tylne - proste, umiarkowanie kątowane, nieco odstawione do tyłu, śródstopie ustawione pionowo.
• Ogon - niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu. W ruchu unoszony ponad tułowiem, ale nie zakręcony. W spoczynku sięga do stawu skokowego, może być lekko zagięty do góry.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE Przodozgryz, tyłozgryz, słabo zaznaczona krawędź czołowa, spiczasty pysk, znaczne braki zębowe, owłosienie kędzierzawe lub jedwabiste, brak podszycia, łaciatość, usposobienie nerwowe, lękliwe lub zdecydowanie napastliwe.
WADY NIEDYSKWALIFIKUJĄCE Głęboka bruzda czołowa, uszy osadzone wysoko, odchylone do tyłu, oczy niedźwiedzie, jasne, słaba pigmentacja nosa, brzegów warg i powiek, szyja trzymana poziomo, przebudowany zad, brak owłosienia między palcami, kryzy na szyi i frędzli na nogach, wilcze pazury, ogon stale noszony ponad grzbietem.

[edytuj] Szata i umaszczenie

Jest ona obfita, gęsta, w dotyku twarda, gęsty podszerstek; czysto biała. Na głowie, pysku i przedniej stronie kończyn sierść krótka, na szyi i tułowiu długa, gęsta, prosta lub lekko falista, twarda w dotyku, z obfitym podszerstkiem. Na szyi występuje bogata kryza, na udach obfite portki. Ogon mocno owłosiony, puszysty. Futro wymieniane co rok.

[edytuj] Utrzymanie

Oprócz gór nadaje się do trzymania i na nizinach; w mieście wymaga częstych spacerów, najlepiej połączonych z możliwością wybiegania się.

[edytuj] Ciekawostki

• Kilka form pokrewnych jest uznawanych jako odrębne rasy - na Słowacji Slovenský Čuvač, na Węgrzech Kuvasz, we Włoszech Maremmano-Abruzzese.
• Z sierści wykonywane są swetry, szaliki i inne elementy ubioru.
• Pod koniec roku 2007 powstał "Komentarz do wzorca", który został zatwierdzony przez Zarząd główny Związku Kynologicznego w Polsce. Ma być opublikowany w czasopiśmie "Pies" w roku 2008.
• Rasa jest wyjątkowo łagodna i przyjazna w stosunku do innych zwierząt.

Chart afgański - jedna z ras psów, należąca do grupy chartów, zaklasyfikowana do sekcji chartów długowłosych
Bardzo stara rasa psów z grupy chartów, pochodząca z gór Afganistanu. Pierwotnie używana do polowań na wilki, lisy i gazele. Powstanie rasy datuje się na czasy przed Chrystusem. Jej oryginalna nazwa w języku paszto - Tazi lub Tażi - ma prawdopodobnie związek z nazwą rosyjskiej rasy Tasy (bliskość południowej Rosji i Afganistanu przemawia za wspólnym początkiem obu ras). Uznając rasę za dobro narodowe, Afgańczycy nie zezwalali na eksport psów poza kraj - dopiero w XX wieku rasa trafiła do Europy i USA.
Rasa jest zarejestrowana od 1930 roku w AKC i CKC.

[edytuj] Wygląd

[edytuj] Szata i umaszczenie

Występują wszystkie kolory - według wzorca rasy niepożądane są jedynie białe znaczenia (choć bywają egzemplarze całkowicie białe), zwłaszcza na głowie; często występuje czarna lub ciemna maska; charakterystyczne są długa grzywka na głowie i krótki ogon zwinięty przy końcu w pierścień.

[edytuj] Zachowanie i charakter

Niezależny pies cichy w domu, ale szybki i czynny na wolnym powietrzu, o żywym usposobieniu. Trudny do ułożenia; obecnie rzadko wykorzystywany w myślistwie, za to popularny na wystawach psów. Dzieci w domu tolerują, natomiast często dążą do dominacji nad innymi domowymi zwierzętami. Wymagają zabaw ruchowych dla "upustu" energii, lecz nie powinny być spuszczane ze smyczy na otwartym terenie (dobrym rozwiązaniem jest coursing).

[edytuj] Zdrowie i pielęgnacja

Długa szata wymaga starannej pielęgnacji - strzyżenia i mycia; przeciętnie czesanie szaty zajmuje godzinę dwa razy w tygodniu; szczególnej uwagi wymagają uszy i ich okolice. Większość chartów afgańskich nie jest do końca posłuszna człowiekowi. Do chorób znamiennych dla rasy zaliczyć można alergie i raka. Jak większość chartów, wrażliwe są na anestetyki.

[edytuj] Ciekawostki

3 sierpnia 2005 roku, koreański naukowiec Hwang Woo-Suk ogłosił, iż dokonał pierwszego udanego sklonowania psa. Klon rasy chart afgański otrzymał imię Snuppy.