Kot amerykański curl to kot podobny do szkockiego folda lub highland fold, lecz ma uszy odgięte do tyłu, po za tym jest normalnym kotem. Jest kotem krótkowłosym, bardzo oddanym i przyjaznym. Nie waży zbyt dużo. Bardzo chciałabym go poznać

Amerykański Bobtail jest rasą stosunkową młodą, powstała w latach 60., a dopiero w roku 1989 została wpisana na listę ras ICA. Rasa ta nie ma nic wspólnego z japońskimi bobtailami. U Bobtaili Amerykańskich długość ogona jest cechą dominującą, u japońskich recesywną.

CHARAKTER I TEMPERAMENT

Są to koty bardzo aktywne, uwielbiają zabawę i wszelkie formy aktywności. Przyjazne, bardzo energiczne i inteligentne.

WYGLĄD I SYLWETKA

Amerykański bobtail jest kotem muskularnym o małym do średniego korpusie i krótkim, tępo zakończonym ogonie którego długość powinna wynosić od 3 do 6 cm długości, ale dopuszcza się także koty z ogonkami dłuższymi do 9 cm.Dorosłe samce amerykańskiego bobtaila osiągają wagę od 6 do 10 kilogramów.

Koty bengalskie, zwane w Europie leopardetą są rasą powstałą w USA dzięki pracy hodowlanej amerykańskiej biolog Jean Mill, którą szczególnie urzekły dzikie koty, zamieszkujące centralną Azję - Asian Leopard Cat ( ALC ). Międzynarodowe organizacje felinologiczne uznały je, jako rasę w 1984 roku.Koty bengalskie są średnimi (niekiedy dużymi), krótkowłosymi kotami o unikalnej, egzotycznej urodzie. Mają wydłużone, doskonale umięśnione ciała. Poruszają się z niezwykłą gracją, zwinnością i wdziękiem. Ich gładkie, lśniące, wręcz mieniące się perłowo futerko jest nieporównywalne z żadnym innym.Dzięki staraniom doświadczonych hodowców możemy dziś cieszyć się kotem o silnym fizycznym podobieństwie do jego dzikiego antenata, a jednocześnie o wspaniałym, czułym, kochającym i przymilnym charakterze.Koty bengalskie są zawsze gotowe do zabaw i "współpracy" z nami. Chętnie uczą się chodzenia na smyczy, czy aportowania. Ich repertuar skoków i innych akrobacji rozbawi nawet największego smutasa.:-)Są bardzo "wokalnymi" kotami. Ich gama odpowiedzi ( różne tonacje miauczenia, mruczenia, skrzeczenia!, gruchania ), którymi nas obdarzają jest imponująca. Uwielbiam słodkie "nya!" mojego Miśka, gdy poluje na muchę.Bengale bardzo dobrze rozumieją się z dziećmi. Są otwarte oraz chętne do wspólnych psot i zabaw, zachowując przy tym niezwykłą delikatność.Koty bengalskie, jak rzadko które koty cieszą się wodą. Namiętnie potrafią przypatrywać się wodzie lecącej z kranu, maczając w niej co chwilę łapki. Potrafią znienacka skoczyć za nami do kąpieli, czym ubawią zwłaszcza nasze dzieci.Są wiernymi i lojalnymi towarzyszami. Zadziwiają wręcz "psią" osobowością. Chodzą krok w krok za nami, przyjmują z nami gości, "pracują", gdy my pracujemy, bawią się, gdy my się bawimy, odpoczywają, gdy my odpoczywamy, a rano witają nas radosnym, kochającym gruchaniem.Wyczuwają nasze nastroje i pocieszają lub zabawiają w razie potrzeby.Koty bengalskie to koty czułe, wrażliwe i wysoce inteligentne. Czarują nas swym uderzająco pięknym, dzikim wyglądem. Są jak tchnienie orientalnego klimatu w naszym wiecznie zabieganym świecie.
Wszystkich Państwa, chcących pogłębić swoją wiedzę na temat tych cudownych kotów oraz chcących poznać zaprzyjaźnioną z nami hodowlę Silkroute serdecznie zapraszam na : "Łagodne oblicze dzikiej natury" .

Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Legendy tej nie da się jednak udowodnić. Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.Wygląd
Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.

[edytuj] Charakter

Łagodny, zrównoważony, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.

[edytuj] Pielęgnacja

Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania podszerstku nadającego charakterystyczną dla brytyjczyków fakturę sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem.
Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych, które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.

Kot syberyjski - rasa kota domowego, zaliczana do ras półdługowłosych, pochodząca z Syberii. Zarejestrowana w FIFe dopiero w 1998 roku. Panuje przekonanie, że koty tej rasy nie uczulają ludzi tak jak koty innych ras, ponieważ ich ślina zawiera mniej białka fel d1.Historia rasy[edytuj]
Kot syberyjski to przedstawiciel jednej z naturalnych ras półdługowłosych. Oznacza to, że jego ewolucja przebiegała bez udziału człowieka. Początki rasy datuje się na XVII w., choć niektóre źródła podają nawet XI w. Pochodzi z Syberii i dlatego jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych w Rosji. Kot ten został upowszechniony poza Rosją stosunkowo niedawno, na Zachodzie dopiero po upadku ZSRR. Rasę w 1989 r. odkryło w Związku Radzieckim małżeństwo Schultz, miłośnicy kotów z ówczesnego NRD. Zakupili kilka okazów w Leningradzie. Krótkie dzieje tej rasy w krajach zachodnich sprawiają, że jej dokumentacja genealogiczna jest nader skąpa. W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku 1989, kiedy to Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego.

Charakter[edytuj]

Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe, żywiołowe, z dużym temperamentem. Są bardzo przyjacielskie, uczuciowe. Nie są agresywne, nie mają również niszczycielskich zapędów. Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać, co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach. Są wspaniałymi myśliwymi. Jest prawdopodobne, że mieszkańcy Syberii używali ich jako "stróża" domu, ponieważ potrafił reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego. W rodzinie jest serdeczny i towarzyski, nie natarczywy, niezależny.

Wzorzec rasy[edytuj]

Koty syberyjskie mają szerokie uszy, z wystającymi frędzelkami, lekko skośne oczy, frędzelki między poduszkami, na łapkach, portki na tylnych łapach.

Ogólnie[edytuj]

Wielkość - średni lub duży, samice najczęściej mniejsze od samców. Samce od 8 do ponad 10 kg, samice do 6 kg. Ma masywne ciało o mocnym kośćcu. Kot o wyglądzie majestatycznym.

Głowa[edytuj]

Kształt - nieco dłuższa, niż szeroka, łagodnie zaokrąglona.
Czoło - szerokie, lekko zaokrąglone.
Policzki - kości policzkowe dobrze rozwinięte, wysoko osadzone.
Nos - średniej długości, szeroki.
Broda - delikatnie cofnięta, profil pokazuje zakrzywioną linie od podbródka do nosa.

Uszy[edytuj]

Kształt - średniej wielkości , szeroko otwarte u nasady, zaokrąglone na końcach.
Umiejscowienie - dość szeroko rozstawione, lekko nachylone ku przodowi. Wychodzą z nich kosmyki sierści.

Oczy[edytuj]

Kształt - duże, lekko owalne, osadzone dość daleko od siebie.
Kolor - jednolity, każdy kolor jest dopuszczany młode koty mają najczęściej niebieskie oczy.

Korpus[edytuj]

Struktura - mocny kościec, muskularny, mocny kark, szeroka klatka piersiowa

Kończyny[edytuj]

Nogi - średniej długości, proporcjonalne do tułowia, mocne.
Łapy - duże, okrągłe, z pęczkami długich włosów między palcami.

Ogon[edytuj]

Ogon - szeroki i mocny u nasady, stopniowo zwężający się ku końcowi. Równomiernie puszysty. Sierść na ogonie gęsta i długa. Jeżeli uchwyci się ogon za koniec i uniesie, sierść nie powinna rozpadać się. Ogon średniej długości, zawinięty wzdłuż boku powinien dochodzić do łopatki.

Futro[edytuj]

Struktura - półdługie, bardzo gęste, włos okrywowy twardy, błyszczący, nieprzemakalny, wydłużający się od łopatek do zada, opadający na boki i górną cześć ogona. Podszerstek podwójny, gęsty i zwarty w porze zimowej, nieznaczny w porze letniej. Sierść nigdy nie zbija się w kołtuny. Sierść zdobiąca jest długa i gęsta w formie grzywy i kołnierza (tzw. kryza), lecz nie powinna być zbyt przerośnięta. We współczesnych tendencjach dopuszcza się dwie formy kołnierza - albo okrągły (równy na całej długości), lub owalny (dłuższy po bokach, a pod podbródkiem krótszy). nie jest dopuszczalny kołnierz trójkątny, jak u kotów norweskich leśnych. Na klatce piersiowej sierść zwarta i gęsta (tzw. żabot). Szeroki kołnierz podkreśla dostojny wygląd kota syberyjskiego. Za grzywą na szyi sierść trochę krótsza, co tworzy granicę między masywną głową i masywnie zbudowanym tułowiem. Okazałe "portki" i puszysty ogon.
Kolor - koty syberyjskie dzieli się obecnie na dwie odmiany kolorystyczne: tzw. klasyczne i Neva Masquarade. Wśród kotów umaszczonych klasycznie dopuszczalne są wszystkie kolory wliczając wszystkie odmiany kolorystyczne z białym z wyjątkiem kolorów: czekoladowego, liliowego, cynamonowego i oznaczeń. Występowanie koloru białego jest dozwolone m.in. jako biała gwiazda (płomyk), biały medalion, biała klatka piersiowa, biały na brzuchu, białe łapy oraz bicolour, arlekin, van. Umaszczenie Neva Mascarada to znaczenia typu point (maska, uszy, łapy, ogon).

Maine Coon [czytaj: mejn kun] – rasa kotów pochodzących z Ameryki Północnej. Koty rasy Maine Coon wyróżnia wielkość (są jednymi z największych kotów domowych), inteligencja i żywiołowość

Maine Coon jest jedną z najstarszych ras kotów w Północnej Ameryce. Na amerykańskim północnym wschodzie na terytorium zwanym obecnie Nową Anglią znaleziono pierwszego Maine Coona.
Istnieje wiele hipotez tłumaczących jak powstała rasa Maine Coon.

Pierwsza zakłada, że występowały one dziko w stanie Maine skąd wzięły swoją nazwę. Człon nazwy Coon odnosi się do popularnej teorii, że są one wynikiem skrzyżowania kota domowego z szopem praczem (ang. racoon, popularnie coon). Chociaż pręgowany Maine Coon ze swoim pięknym pełnym ogonem wygląda jak szop pracz, połączenie takie genetycznie byłoby niemożliwe.
Inne wyjaśnienie odwołuje się do sprowadzenia kotów Angora Marie-Antoninette przywiezionych do Ameryki przez żeglarzy i europejskich kolonistów w końcu XVIII wieku.
Trzecia historia odnosi się do wikingów, którzy mogli zabrać norweskie koty leśne na pokłady swoich statków gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego Świata. Norweskie koty leśne wyglądają podobnie do Maine Coonów i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek Maine Coona.

Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano go na wystawie w Nowym Jorku w 1860 r. W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association i uznano rasę w USA. FIFe uznała ją oficjalnie w 1983.

Sześciotygodniowe kocięta Maine Coon

Wygląd[edytuj]

Maine Coon to kot pół-długowłosy średniego typu orientalnego. Średni ciężar dorosłego samca to 6 do 10 kilogramów, a samicy 4 do 7 kilogramów. Ciężar kotów Maine Coon sięga jednak często 11 kilogramów i więcej, a ich długość 1 metra. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw - podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.

Charakter[edytuj]

W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną, lecz przede wszystkim pożądaną ze względu na to, że jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu

Kot norweski leśny (norw. Norsk skogkatt) – naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.Pochodzenie[edytuj]
Pochodzenie rasy na terenach Skandynawii nie jest dokładnie określone. Jedna z teorii mówi, że przodkowie tych kotów zostali przywiezieni przez krzyżowców, inna że przez wikingów z Wysp Brytyjskich. W latach 70. XX wieku rasa otrzymała wzorzec i została uznana przez FIFe.

Wygląd[edytuj]

Półroczny kociak rasy norweski leśny

Kot norweski leśny to kot duży, mocnej budowy, zaliczany do kotów półdługowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy, puszysty podszerstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.

Barwy futra[edytuj]

Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla syjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień. Częściej w okresie linienia.

Pożywienie[edytuj]

Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą.

Charakter[edytuj]

Kot norweski leśny

Kot norweski jest bardzo inteligentnym kotem. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo. Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze, jest świetnym łowcą i często poluje.

Cechy zasadnicze[edytuj]

Wielkość - duży (4)
Pielęgnacja sierści - bardzo mała (1)
Aktywność - duża (4)
Życzliwość - średnia (3)
Figlarność - Super figlarny (10)

Historia[edytuj]

Szkocki zwisłouchy - rasa kotów, powstała przypadkiem w 1961 roku w Szkocji. Rozpoczęto hodowlę poprzez selekcję, a nową rasę nazwano Scottish Fold. Nie jest uznawany i dopuszczany do wystaw przez większość organizacji hodowlanych.

Wygląd[edytuj]

Cechą charakterystyczną rasy są małe, załamane uszy, szeroko osadzone, zaokrąglone. Głowa zwisłouchów jest idealnie okrągła. Rozróżnia się różne rodzaje załamań - pojedyncze, pofałdowane (np. załamane ku przodowi, a następnie ku tyłowi), lub niesymetryczne (koty z załamanym jednym uchem są dyskwalifikowane). Za tę przedziwną cechę odpowiedzialny jest dominujący gen powszechnie występujący u innych zwierząt domowych (świń, psów, owiec, itd.). U kotów to zjawisko wyjątkowo rzadkie. Zabawne, zwisające uszy nadają pyszczkowi tego kota wiecznie zdziwiony wyraz.
Młode zwisłouchy rodzą się z uszkami stojącymi, które załamują się dopiero, gdy kociak osiąga wiek kilku tygodni.
Obecnie zwisłouchy szkockie to koty krótkowłose, choć znana jest tez odmiana długowłosa zwana Highland Fold.
Koty zwisłouche umaszczone mogą być analogicznie do umaszczenia kotów brytyjskich krótkowłosych (z wyjątkiem czekoladowego, lila i color point). Barwa oczu musi harmonizować z umaszczeniem.
Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia, oprócz maści typu syjamskiego, lawendowej i czekoladowej. Pielęgnacja tego kota jest łatwa, tylko odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania.

Charakter[edytuj]

Zwisłouchy są kotami bardzo sympatycznymi i przyjaznymi. Lubią zabawę, są bardzo przymilne.
Jest kotem łagodnym, zrównoważonym i spokojnym, o umiarkowanym temperamencie. Bardzo przywiązuje się do rodziny, jednak najczęściej wybiera sobie jedną osobę i staje się jej najlepszym przyjacielem. Nie jest jednak natrętny w domaganiu się pieszczot. Najczęściej żyje w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi.
Mimo że koty te nie są zbyt skoczne, uwielbiają polować.

Zdrowie[edytuj]

Jedna z najbardziej przyjaznych ras znana człowiekowi. Idealna do hodowli w domu, odporna na większość chorób kocich, koty tej rasy są bardzo zwinne.

Kot orientalny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Kot orientalny
Kot orientalny
Kod EMS	OLH (dłgowłose) / OSH (krótkowłose)
Kategoria\|Kot	IV
Pochodzenie	USA
Nazwa angielska	Oriental Longhair / Oriental Shorthair
Standardy rasy (wg organizacji felinologicznych)
CFA	standard
FIFe	standard
TICA	standard
GCCF	standard
AACE	standard
ACFA	standard
ACF	standard
CCA	standard
Punktacja za standard (wg FIFe)
głowa	25
oczy	15
korpus	25
futro kolor	20
futro jakość	10
kondycja	5
Uznane odmiany barwne
kod EMS	OLH / OSH
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Rasa ta należy do tej samej grupy kotów co kot syjamski, o smukłej budowie ciała, giętkim grzbiecie, klinowatej głowie i skośnych oczach. Różnica polega jedynie na umaszczeniu. Koty syjamskie mają charakterystyczne umaszczenie, zaś orientalne występują w około czterdziestu odmianach.

[edytuj] Opis rasy

Występuje wiele odmian barwnych: czarne, cynamonowe, brązowe, rude, niebieskie, kremowe, białe, cieniowane, pręgowane. Koty orientalne są ciekawskie, uczuciowe ale wymagające. Lubią aktywnie spędzać czas. Są chętne do zabawy. Bardzo cenią sobie towarzystwo drugiego kota. Są doskonałymi łowcami. Dość głośne ale spokojniejsze niż koty syjamskie. Żyją ok. 16-18 lat.

Oriental Longhair
(Orientalny Długowłosy)
ORI

Już od dawna hodowcy kotów syjamskich pragnęli wyhodować zgrabnego, wysmukłego kota typu syjamskiego bez oznak, czyli jednobarwnego. KOT ORIENTALNY DŁUGOWŁOSY

Ponieważ skłonność do oznak jest dziedziczona recesywnie, z każdego krzyżowania kotów z oznakami z kotami jednobarwnymi zawsze rodzą się koty jednobarwne, zadanie wcale nie było takie trudne. Jednobarwnych kotów krótkowłosych brytyjskich i amerykańskich było pod dostatkiem w krajach, w których wyhodowano nową rasę, czyli w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Aby zachować typ kota wysmukłego, hodowcy musieli tylko od samego początku stosować krzyżowania wsteczne i już najpóźniej w trzecim pokoleniu uzyskali "jednobarwnego syjama".
Mimo usilnych starań Angielki Pat Turner i Niemki Dagmar Thies w latach 50. i 60. o uznanie tej nowej rasy ze wszystkimi odmianami barwnymi, nastąpiło to przez FIFe dopiero w 1970 r. na Wyspach Brytyjskich i w 1972 r. na kontynencie. Jedynym wyjątkiem był kot hawański, który pod inną nazwą został w Anglii uznany już w 1958 r. Ma on wśród protoplastów kota rosyjskiego niebieskiego, gdyż hodowcy spodziewali się, że dzięki jego cechom dziedzicznym szybciej uzyskają wysmukłą budowę ciała.
Orientalne koty krótkowłose są czystymi produktami hodowli. Biorąc pod uwagę pochodzenie od syjamów i podobieństwo do nich uznano, że najwłaściwsza będzie nazwa określająca pochodzenie rasy wyjściowej. Należy też zaznaczyć, że termin "jednobarwne" już od dawna nie odnosi się do wszystkich kotów orientalnych, gdyż oprócz jednobarwnych istnieją również łaciate i tabby. Orientalne koty krótkowłose, pojętne i towarzyskiejak syjamy, są jednak od nich spokojniejsze w zachowaniu, ich głos nie jest tak przenikliwy, a chęć dominowania nie tak zdecydowana. Ich potrzeba ruchu jest podobna jak u krewniaków z oznakami. Również koty orientalne potrzebują sporo miejsca do baraszkowania, robienia wrzawy, wspinania się, a także dużego zainteresowania właściciela. Najlepiej byłoby nie trzymać ich samotnie, aby łatwiej znosiły wielogodzinną nieobecność właściciela spowodowaną zajęciami zawodowymi.
Właściwie pielęgnowane i żywione koty orientalne nie są zbyt wrażliwe na choroby, lubią korzystać z wybiegu i dobrze łowią zdobycz. W kocich związkach rodzinnych, pomijając drobne starcia, żyją bardzo zgodnie i zachowują zdrowy instynkt stadny. W wychowie młodych uczestniczą wszystkie osobniki grupy, nawet kocury opiekują się kociętami. Orientalnym kotom krótkowłosym przysparza wielu przyjaciół, oprócz miłego charakteru, elegancja i sprężystość ruchów. Ciało mają średniej wielkości, wydłużone i wysmukłe. Mimo dobrego umięśnienia ich sylwetka robi wrażenie delikatnej i zwinnej. Długie i wysmukłe kończyny, tylne nieco dłuższe niż przednie, wrażenie to jeszcze potęgują, podobnie jak długa i wąska szyja oraz ogon, który jest cienki od nasady, długi i ostro zakończony. Łapy są zgrabne i owalne.
Głowa kota orientalnego ma kształt podobny do głowy syjamów. Jest średniej wielkości i klinowata; nie może mieć zagłębienia nad poduszeczkami z wąsami, ani nie może robić wrażenia okrągłej. Pożądany jest kształt "kunowaty". Nos jest długi i prosty, pyszczek drobny, podbródek i szczęki normalnie zaznaczone. Oczy w kształcie migdałów są błyszczące, intensywnie zielone, różniące się od oczu syjamów.
Jedwabiste i krótkie, delikatnie lśniące futro tych kotów różni się od futra wszystkich innych ras, ponieważ jest sprężyste i ściśle przylega do ciała. Pluszowate futro jest niepożądane. Kolor futra orientalnych kotów krótkowłosych podlega ścisłym kryteriom oceny. Koty jednobarwne, a więc hawański lub hebanowy, muszą mieć włosy od nasady do końców równomiernie zabarwione. Tabby muszą się odznaczać wyraźnym kontrastem między zasadniczą barwą futra a barwą jego rysunku, natomiast srebrzyste cieniowane - wyraźnie jasnym podszyciem odcinającym się od ciemnych końców włosów.
U orientalnych kotów krótkowłosych, podobnie jak u syjamów, zakradły się także wady dziedziczne, które można wyeliminować tylko przez konsekwentną selekcję hodowlaną. Deformacje szczęk i karłowaty wzrost udało się - poza nielicznymi wyjątkami - zlikwidować w hodowli, natomiast polidaktylia (nadliczbowość palców) i oligodaktylia (zmniejszona liczba palców) jeszcze się sporadycznie zdarzają, podobnie jak znane u syjamów deformacje oczu. Dlatego wybór kota rozpłodowego wymaga gruntownego przestudiowania ksiąg hodowlanych oraz dokładnej informacji o jakości linii hodowlanej.
Orientalne koty krótkowłose dzielą się na cztery grupy barwne: jednokolorowe (solids), różnobarwne bez prążków na włosach (bez tickingu) lub ciemniejszych końców włosów (bez tippingu), tabby oraz z ciemniejszymi końcami włosów (z tippingiem). Najstarszą i najbardziej znaną odmianą są koty jednobarwne

To tyle o kotach wszystkich ras nie wymienie bo niemam czsu !!!♥KOTKI♥Uważam ,że jak tos mówi ,że kocha zwierzęta ,ale kotów nielubi to nie kocha wszystkich zwierząt!!!Ja uwielbiam koty !!Koty to wspaniałe zwierzęta mają wspaniałe charaktery są piekne ,mądre ,ciekawe,tajemnicze.Koty są bardzo pożucane przez ludzi ,ponieważ ludzie uważaja ,że koty są wredne a to nie prawda koty są takie jak sie je wyhowa niektóre lubią psy a niektóre myszy żaden kot nie jest taki sam kazdy ma inny charakter każdy jest wyjątkowy!!!!!!!!!!!☺♥♥♥ SZANUJMY KOTY I INNE ZWIERZĘTA♥♥♥

Zwierzaki

środa, 16 listopada 2011

Petycje na howrse

niedziela, 23 października 2011

Prezentacje na howrse

środa, 19 października 2011

O mnie

wtorek, 18 października 2011

Koty

[edytuj] Charakter

[edytuj] Pielęgnacja

Charakter[edytuj]

Wzorzec rasy[edytuj]

Ogólnie[edytuj]

Głowa[edytuj]

Uszy[edytuj]

Oczy[edytuj]

Korpus[edytuj]

Kończyny[edytuj]

Ogon[edytuj]

Futro[edytuj]

Wygląd[edytuj]

Charakter[edytuj]

Wygląd[edytuj]

Barwy futra[edytuj]

Pożywienie[edytuj]

Charakter[edytuj]

Cechy zasadnicze[edytuj]

Wygląd[edytuj]

Charakter[edytuj]

Zdrowie[edytuj]

Kot orientalny

[edytuj] Opis rasy